ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1148

บทที่ 1148 โปรดสำรวมกิริยา

ยามเที่ยง

แสงอาทิตย์อันอบอุ่นส่องสว่างจ้า

แสงถูกใบไม้ตัดเป็นจุดแสงกระจัดกระจาย หล่นลงบนพื้น ราวกับดวงดาวมากมายบนผืนดิน

สายลมพัดเอื่อย ๆ

จ้าวอู่เจียงนอนอยู่บนเก้าอี้ที่แกว่งไปมา เขากำลังรับแสงแดด พร้อมกับจินตนาการถึงโลกอันหลากหลายในความคิด ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีต เพื่อค้นหารายละเอียดบางอย่าง

การครุ่นคิดทำให้เหนื่อยล้า โชคดีที่จิตวิญญาณของเขาแข็งแกร่ง

แต่ก็ยังต้องการการพักผ่อนที่ดี

หากต้องการพักผ่อนให้ดี ก็จำเป็นต้องรับแสงแดดให้มาก

คนจำนวนมากนอนไม่หลับในตอนกลางคืน เพราะได้รับแสงแดดน้อยเกินไป

คนที่อาบแดดอย่างจริงจัง มักจะหลับได้อย่างรวดเร็วในตอนกลางคืน

ทั้งหมดนี้ล้วนมีหลักการทางวิทยาศาสตร์

แน่นอนว่าเป็นหลักการทางวิทยาศาสตร์แบบไหน หรือผู้เชี่ยวชาญคนไหนเป็นคนพูด จ้าวอู่เจียงเกือบจะลืมไปแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองจากดาวสีน้ำเงินมานานมากแล้ว และรู้สึกว่าราชวงค์ต้าเซี่ยล่มสลายมานานมากเช่นกัน

จริง ๆ แล้วก็ไม่นานเท่าไร แค่หนึ่งถึงสองปีเท่านั้น

แต่ในช่วงหนึ่งถึงสองปีนี้ แต่ละวันที่ผ่านไปราวกับหนึ่งปี

เซวียนหยวนจิ้งกำลังฝึกฝนพัดภูผาหมื่นลี้ที่ได้รับมาจากเจ้าสำนักศรัทธาษฎร จางหลินต้าว

จางซวีคุนบอกว่า ต้องถึงขั้นจักรพรรดิถึงจะสามารถใช้พลังที่แท้จริงของพัดภูผาหมื่นลี้ได้

เซวียนหยวนจิ้งฝึกฝนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อจ้าวอู่เจียงอยากจะทำอะไรกับนาง นางก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “บุรุษมีแต่จะทำให้การบำเพ็ญของข้าล่าช้า”

แต่จ้าวอู่เจียงจำได้ว่าเมื่อคืนตอนที่นางหายใจเข้าออก นางไม่ได้พูดแบบนี้

สตรีเปลี่ยนใจเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือจริง ๆ จะเชื่อใจสตรีได้ก็เท่ากับแม่หมูปีนต้นไม้

ขณะที่จ้าวอู่เจียงรู้สึกอบอุ่นและความคิดก็อ่อนโยนดั่งแสงอาทิตย์

ก็มีคนมารบกวนอีกแล้ว คราวนี้เป็นนางกำนัลจากตำหนักฉีเฟิงบอกว่าฮองเฮาเรียกพบ

จ้าวอู่เจียงยกมือลูบหน้าผาก พวกเอ็นพีซีเหล่านี้เป็นบ้าอะไรกัน จะมอบภารกิจอีกแล้วหรือ

แต่เมื่อฮองเฮาเรียกพบ เขาก็จำต้องไป

ไม่นานนัก จ้าวอู่เจียงก็เดินทางมาถึงตำหนักฉีเฟิงอย่างคุ้นเคย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน