ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1149

บทที่ 1149 ซูมู่เสวี่ยผู้แสนยั่วยวน

ราชวงศ์เซียนต้าโจว พระราชวังในเมืองหลวง

ณ วังหลัง ตำหนักฉีเฟิง

ฮองเฮาซูมู่เสวี่ยจับมือของจ้าวอู่เจียงแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกันร่างในชุดกระโปรงสีแดงสดที่ไม่อาจปิดบังเรือนร่างอันงดงามก็โน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย

ความอวบอิ่มกลมกลึงนั้นเกือบจะแตะถูกร่างของจ้าวอู่เจียง

ฮองเฮาซูมู่เสวี่ยดูเหมือนจะกำลังปลอบและห่วงใยจีปอฉางบุตรชายคนเดียวของอันเฟยผู้เป็นสหายรักในสายตาของนาง แต่ทว่าทุกการกระทำ ทุกสีหน้าแววตาล้วนแฝงไปด้วยความเย้ายวน

แม้ซูมู่เสวี่ยจะมีอายุกว่าสามร้อยปีแล้ว แต่ก็แทบมองไม่เห็นร่องรอยของกาลเวลา นางไม่ต่างจากสตรีงามวัยสามสิบในอาณาจักรของมนุษย์ธรรมดา หรืออาจจะดูอ่อนเยาว์และสดใสกว่าด้วยซ้ำ

กิริยาอันสง่างามสูงศักดิ์ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยเสน่ห์ อีกทั้งท่าทางที่ไม่รู้ว่าตั้งใจแสดงออกมาหรือเขินอายจริง ๆ ทำให้จ้าวอู่เจียงต้องเหลือบมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ

จ้าวอู่เจียงไม่ใช่ผู้เฒ่าที่หื่นกาม

อันดับแรก เขาไม่ได้แก่

อันดับที่สอง เขาแค่ชื่นชมความงามอย่างบริสุทธิ์ใจ

ในตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจความหมายของคำพูดที่ว่า ‘หนุ่มน้อยไม่รู้จักความงามของสตรีวัยกลางคน หลงคิดว่าเด็กสาวคือสมบัติล้ำค่า’

สิ่งที่หญิงสาวทำได้ หญิงที่แต่งงานแล้วย่อมทำได้เช่นกัน

ยามจะเอ่ยวาจาแต่ต้องหยุดชะงัก กิริยาเย้ายวนใจนั้นบอกได้ทุกอย่าง

“อย่าเศร้าไปเลย ข้าจะดูแลเจ้าให้ดีนับจากนี้” ซูมู่เสวี่ยยิ้มอย่างเย้ายวนแต่อ่อนหวาน ราวกับพี่สาวผู้เข้าอกเข้าใจที่กำลังปลอบประโลมดวงใจอันเดียวดายและโศกเศร้า

จ้าวอู่เจียงสัมผัสได้ถึงเรือนร่างอวบอิ่มของซูมู่เสวี่ยที่แทบจะทะลุผ่านชุดออกมา อีกทั้งกลิ่นหอมที่ชวนให้จิตใจหวั่นไหวยิ่งขึ้น

ภายนอกเขาดูเศร้าและงุนงง แต่ในใจกลับบ่นว่าไม่ควรมาช่วยสาวงามผู้นี้เลย

แม้ตอนนี้ซูมู่เสวี่ยจะไม่ได้ยั่วยวนอย่างโจ่งแจ้ง แต่การยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจนั้นมีมากเกินไปแล้ว

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

ซูมู่เสวี่ยอยู่ในห้องหออย่างเดียวดาย ความเหงาไม่ได้รับการปลดเปลื้องมาหลายปี การที่นางมีเสน่ห์ร้อนแรงก็ถือว่าปกติ

แต่ตอนนี้เขาคือจีปอฉาง องค์ชายแห่งราชวงศ์ต้าโจว การยั่วยวนเช่นนี้ของซูมู่เสวี่ยช่างล้ำเส้นเกินไป

ไม่ว่าจะเป็นด้านความรู้สึกหรือจารีต ล้วนไม่ควรเป็นเช่นนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน