ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1160

บทที่ 1160 ความหมกมุ่นและวิญญาณที่ไม่จางหาย

ปึง!

สายลมหนาวในฤดูหนาวพัดกระโชกแรง

ณ เขากุยหลาย แคว้นหลิงซี ดินแดนน้ำศักดิ์สิทธิ์ทางใต้

พืชพรรณในหุบเขาโอนเอนไปมา

หน้าวิหารร้างของเทพอสูร มีกองไฟลุกโชนไล่ความชื้นและความหนาวยามเช้า

ข้างกองไฟมีหมูหนึ่งตัว ข้างหมูมีต้นไม้หนึ่งต้น บนต้นไม้มีลิงอยู่

ลิงถาม

“หมูแก่ บนต้นไม้มีลิงอยู่หนึ่งตัว บนพื้นมีลิงอีกหนึ่งตัว ถามหน่อย รวมแล้วมีลิงกี่ตัว?”

หมูถอนหายใจ

“พี่ลิง ข้าไม่ใช่ลิง ข้าเป็นหมู”

“เจ้าเป็นแมงมุม? ตั้งแต่เมื่อไรที่เจ้ากลายเป็นแมงมุมไป?” ลิงหินที่สวมขนเสือ หน้าตาเหมือนเทพสายฟ้า นั่งอยู่บนต้นไม้หัวเราะชอบใจจนแทบจะตกลงมา

“ฮ่า ๆ…” หมูทำหน้าบึ้งตึง หัวเราะแห้ง ๆ สองที

ลิงชอบเล่าเรื่องตลกเล่นคำอยู่เสมอ ช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน แต่ตัวมันเองกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

“เฮ้ย! มีญาติของเจ้ามังกรขาวมาที่เชิงเขาด้วย” ลิงยืนอยู่บนต้นไม้ เหยียบกิ่งไม้พลางมองลงไปข้างล่าง

เจ้าปีศาจหมูโยนฟืนเพิ่มลงในกองไฟ พลางเอ่ยแก้ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“หนึ่ง ข้าไม่ได้ชื่อเฮ้ย”

“สอง เจ้ามังกรขาวจะมีญาติที่ไหนกัน พวกเราทั้งสามล้วนเป็นปีศาจที่ถูกทอดทิ้ง หากไม่ใช่เพราะท่านราชาผี ป่านนี้กระดูกคงเน่าเปื่อยอยู่บนเขารกร้างแล้ว จะมีญาติที่ไหนกัน”

“น่าเบื่อจริง” ลิงถอนหายใจ

“เซ็งชะมัด”

มันทิ้งตัวล้มไปด้านหลัง ใช้หางเกี่ยวกิ่งไม้แกว่งไปมา

มันเห็นญาติของม้าขาวจริง ๆ เป็นม้าเหมือนกัน แต่สีแดงฉาน มีใบหน้ายาวผอม

ไม่นานนัก

หมูที่นั่งผิงไฟอยู่ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากพงหญ้าไม่ไกล แต่หมอกยามเช้าที่เขากุยหลายหนาทึบเหลือเกิน มันจึงมองไม่เห็นว่าอะไรเคลื่อนไหวอยู่

แต่ก็ไม่สำคัญหรอก เพราะคงแค่เดินผ่านไปเท่านั้น

ผู้ที่มาถึงภูเขากุยหลายนี้ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นวิญญาณที่ถูกเมืองแห่งความมืดเรียกมา ผู้คนและสิ่งมีชีวิตนั้นมีน้อยมาก

ครั้งสุดท้ายที่พบเจอผู้คนก็คือครั้งที่แล้วนั่นแหละ

วันนั้นแรกเริ่มได้พบกับพระหัวโล้นไร้ยางอายผู้หนึ่ง จากนั้นก็พบมนุษย์เพศชายที่ดูกระตุ้งกระติ้งคนหนึ่ง ดูเหมือนชาวบ้านธรรมดา

พระหัวโล้นไร้ยางอาย ส่วนชายผู้นั้น…อู่หยาง…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน