ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1161

บทที่ 1161 ข้าไม่อยากประนีประนอม!

ม้าสีแดงอมน้ำตาลฝ่าลมหนาวเย็น วิ่งผ่านม่านหมอกยามเช้า

เส้นทางเบื้องหน้าช่างเลือนราง มันจะมุ่งหน้าไปที่ใดกัน

มันจำอะไรไม่ได้เลย จำได้เพียงว่าตัวเองควรมีชื่อว่าเสี่ยวหง

เพราะในความทรงจำ มักมีเสียงหนึ่งหรือสองเสียงคอยเรียกขานเสี่ยวหงอย่างอ่อนโยน

“เสี่ยวหง…”

“เสี่ยวหง…”

“เสี่ยวหง…”

ดังนั้นมันจึงคิดว่าเสี่ยวหงน่าจะเป็นชื่อของมัน

บางครั้งเสียงนุ่มนวลในความทรงจำจะกลายเป็นร่างเงาหนึ่ง ยืนเงียบ ๆ อยู่ข้างกายมัน พลางลูบขนของมันเบา ๆ

แต่เพราะแสงย้อน มันจึงมองไม่เห็นชัด

คิด ๆ ดู ร่างเงานั้นคงเป็นเจ้านายของมันกระมัง

มันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ไม่รู้ว่าเจ้านายอยู่ที่ใด ยิ่งไม่รู้ว่าทำไมตนต้องชื่อเสี่ยวหงและจะต้องไปที่ใด

มันเพียงแค่ใช้สัญชาตญาณ ตามหาเส้นทางที่ร่างนั้นเคยผ่านมา

ดังนั้น มันจึงมาถึงภูเขาลูกนี้ เดินผ่านม่านหมอก และมองเห็นเมืองที่อยู่ท่ามกลางหมอกหนา

ที่ประตูเมือง บุรุษวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีดำ ผมสีเงินแซมดำ กำลังจ้องมองมันอยู่

ราวกับว่าเขารอมันมาตลอด

มันหยุดชะงัก

เพียงชั่วพริบตา บุรุษชุดดำก็มายืนอยู่ตรงหน้ามันราวกับภูตผี

“ข้าคือเซี่ยปี้อัน”

……

ณ ศาลบรรพชนตระกูลจี จีไท่คุกเข่าสวดมนต์อย่างเคร่งครัด ทีละคำ

“…ขอให้ตระกูลจีของข้ารุ่งเรืองนับพันปี…”

“ข้าจีไท่ ทายาทรุ่นหลัง ขอคุกเข่าถวายบังคมทั้งวันทั้งคืน…”

……

“ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า…”

เป็นเวลาหนึ่งถ้วยชา จีไท่จึงหยุดการสวดมนต์

เสียงภายในศาลบรรพชนเงียบลงในทันที ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ

พร้อมกับความเงียบนั้น บรรยากาศก็เต็มไปด้วยจิตสังหารอันเยือกเย็น

จีไท่ถอนหายใจยาว ก้มศีรษะโขกพื้นอย่างแรงสองครั้ง

“ทายาทรุ่นหลังไร้ความกตัญญู…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน