ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1180

บทที่ 1180 ข้ากลัวว่าปออิงจะเข้าใจผิด

จ้าวอู่เจียงเดินมาถึงตำหนักฉีเฟิงและก้าวเข้าสู่ห้องบรรทม

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องบรรทม ซูมู่เสวี่ยในชุดกระโปรงสีขาวดูเรียบง่ายสง่างาม ก็เดินเข้ามาต้อนรับพร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยวนเวียนในอากาศ

จ้าวอู่เจียงสะพายหีบยา ทำสีหน้าจริงจัง

“ฮองเฮา ท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือ?”

“ฮึ” ซูมู่เสวี่ยส่งเสียงครางเบา ๆ ฟันขาวขบริมฝีปากแดง ดูยั่วยวนชวนหลงใหล

“ที่นี่มีแค่เจ้ากับข้าสองคน เหตุใดเจ้าต้องถามทั้งที่รู้คำตอบดี?”

“ข้ารู้สึกว่างเปล่า เหงา และหนาว ปอฉาง เจ้ารีบมากอดข้าเร็ว”

มีคำกล่าวว่าวันเดียวที่ไม่ได้พบกันเหมือนผ่านไปสามฤดู แต่นี่เพิ่งไม่ได้เจอกันไม่นาน ทำไมซูมู่เสวี่ยถึงร้อนรนเช่นนี้? จ้าวอู่เจียงยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ซูมู่เสวี่ยก็โอบเอวเขาไว้เสียแล้ว

‘ข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้ฮองเฮาดื่มน้ำซุปไก่ แต่นางกระหายอยากดื่มน้ำซุปไก่เอง โปรดอย่าโทษข้าเลยจีทัง สาธุ…’ จ้าวอู่เจียงภาวนาในใจอย่างจริงจัง

“เป็นอะไรไป?” เห็นจีปอฉางไม่ขยับเขยื้อน ซูมู่เสวี่ยรู้สึกโกรธที่เขาเป็นเหมือนท่อนไม้

“ฮองเฮา ข้าคิดว่าพวกเราควรจะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเราใหม่” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สีหน้าของซูมู่เสวี่ยพลันเปลี่ยนไป นางขบเม้มริมฝีปากแดงด้วยความขุ่นเคือง ดูเหมือนจะน้อยใจ

“ความสัมพันธ์อะไรกัน ข้ารู้ดี ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่อาจเปิดเผยต่อสายตาผู้คน แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้เจ้าต้องลำบากใจจริง ๆ”

“ไม่ ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงความซับซ้อนและเวทนา

ซูมู่เสวี่ยดวงตาเป็นประกาย เข้าใจความหมาย จ้องมองจ้าวอู่เจียงตรง ๆ

“เจ้าหมายถึงเรื่องระหว่างเจ้ากับปออิงหรือ”?

“ปออิงกำกับดูแลราชการแผ่นดิน ส่วนเจ้าช่วยบริหาร?”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

“ทุกคนต่างรู้ดี ข้ากับเขาจะต้องแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท หากข้ายังพบหน้าเจ้า แม้จะเป็นเพียงการพบปะธรรมดา ก็จะถูกผู้ไม่หวังดีนินทาได้”

“ชื่อเสียงข้าไม่ดีอยู่แล้ว คำนินทาไม่ได้สำคัญอะไรกับข้า ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“แต่ข้าเป็นห่วงเจ้า กลัวจะส่งผลกระทบถึงเจ้า”

“ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา เจ้ากับข้าไม่ควรพบกันอีก”

ซูมู่เสวี่ยได้ยินดังนั้น ร่างบางพลันสั่นเทาแน่นิ่งอยู่กับที่

“ฉางเอ๋อร์…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน