ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1182

บทที่ 1182 ปล่อยให้อดีตล่องลอยไปตามสายลม

จ้าวอู่เจียงกับฮองเฮาซูมู่เสวี่ยมองหน้ากันไปมา

เขาอยากจะตะโกนบอกจีปออิงว่า

‘เฮ้ย! จีปออิง ถ้าเจ้ายังทำแบบนี้อยู่ ข้าจะขโมยทุกอย่างในเรือนเจ้าไปจนหมด เจ้าตื่นได้แล้ว อย่าคิดไปเองเลย อย่าได้ภูมิใจไปมากกว่านี้’

“ฉางเอ๋อร์ เจ้าก็ได้ยินแล้ว” ดวงตารูปดอกท้อของซูมู่เสวี่ยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา แม้จะใกล้ฤดูหนาวแล้ว แต่กลับมีกลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ

นางดึงแขนเสื้อของจ้าวอู่เจียงพลางกัดริมฝีปากแดงด้วยความเขินอาย พลางเอ่ยอย่างงอน ๆ

“องค์ชายของเจ้าสั่งกำชับให้เจ้าต้องรักษาอาการป่วยของข้าให้หาย…”

จ้าวอู่เจียงทำหน้าเบื่อหน่ายชีวิต เขาไม่รู้จะบ่นอย่างไรดี

เขาคิดว่าตนเองคงเกิดมาพร้อมกับวงแหวนรัศมีที่ทำจากดอกท้อ

ทั้งที่เขาก็ไม่ได้อยากได้เลย

เขาถึงขั้นเลือกที่จะแสดงละครเพื่อตัดขาดความสัมพันธ์นี้ โดยหาเหตุผลมาอธิบายว่าทำไมถึงไม่อยากพบหน้ากันอีก

แต่ใครจะรู้ว่าจีปออิงจะโผล่มาทำท่าทำทาง บังเอิญมาสร้างความวุ่นวายให้เรื่องนี้ ทำให้เขาต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งยากอีกครั้ง

‘ข้าก็ไม่อยากหรอก นี่แน่ะ จีปออิง เจ้านั่นแหละที่บังคับข้า…’ จ้าวอู่เจียงบ่นในใจ

ซูมู่เสวี่ยเกลียดชายตรงหน้าที่เป็นเหมือนท่อนไม้เต็มทน แต่ในใจนางก็รักเข็มวิเศษที่สามารถทำให้น้ำในวังมังกรไหลย้อนกลับได้ยิ่งนัก

นางแสดงความน้อยใจผลักเบา ๆ ที่ตัวจ้าวอู่เจียงในใจคิดว่า ‘ปอฉาง เจ้าพูดอะไรสักคำสิ’

“เจ้ากังวลว่าปออิงยังไม่ไปหรือ” ซูมู่เสวี่ยแค่นเสียงหึ ก้าวเร็ว ๆ ไปที่หน้าประตูห้องแล้วเปิดออกทันที

ร่างของจีปออิงหายไปนานแล้ว นางสามารถจินตนาการได้ว่าตอนเขาเดินกลับไปนั้นก้าวเท้าเร็วรี่และรีบร้อนเพียงใด

“เจ้าดูสิ…” ซูมู่เสวี่ยชี้ให้ดูนอกห้อง บ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน