ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1183

บทที่ 1183 หิมะโปรยปราย ลมเหนือพัดหวีดหวิว

วันที่สองเดือนสิบ

เป็นวันที่เหมาะแก่การบูชาเซ่นไหว้ สวดมนต์ขอพร และทำพิธีกรรมทางศาสนา

ค่ำคืนฤดูหนาวนี้ จ้าวอู่เจียงเข้านอนแต่หัวค่ำ

นับตั้งแต่วันพิธีบูชาบรรพบุรุษจนถึงบัดนี้ล่วงเลยมาเจ็ดวันแล้ว

ตลอดเจ็ดวันนี้ ภายในเมืองหลวงมีคำสั่งห้ามจัดงานเลี้ยงหรือกิจกรรมใหญ่โตใด ๆ เป็นการส่วนตัว ทำให้ทั่วทั้งเมืองหลวงดูเงียบเหงาวังเวง

อีกทั้งในช่วงเจ็ดวันนี้อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว อากาศหนาวเย็นขึ้นมาก ราวกับทั่วทั้งเมืองหลวงถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง

ในช่วงเจ็ดวันนี้ จ้าวอู่เจียงไม่ถึงกับว่าง แต่ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรมากนัก

เขาได้แต่กิน นอน และครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย

ยามว่างในตอนกลางวันก็รักษาซูมู่เสวี่ย ส่วนตอนกลางคืนก็เปิดใช้กระจกทองแดง ท่องไปในจักรวาลอันว่างเปล่า

สำหรับเขาแล้ว เวลาก็เหมือนน้ำในฟองน้ำ บีบเมื่อไรก็ยังมีเสมอ

แม้ดูเหมือนว่าเขาจะช่วยบริหารราชการ แต่ในเจ็ดวันนี้ก็ไม่มีปัญหาด้านการเมืองใด ๆ เกิดขึ้น ไม่เหมือนกับผู้สำเร็จราชการจีปออิงที่ต้องก้มหน้าก้มตาอยู่ในห้องหนังสือทั้งวัน จัดการฎีกาและเรื่องยุ่งยากต่าง ๆ ที่สะสมมาแต่ก่อน

ในสายตาของเขา องค์รัชทายาทจีปออิงก็เหมือนพนักงานที่หลงเชื่อคำหลอกลวงของเจ้านาย ทุ่มเททำงานหนักทั้งวันหวังว่าเจ้านายจะรักษาสัญญา

ความกระตือรือร้นและความขยันขันแข็งเช่นนี้ แม้แต่พวกนายทุนเห็นก็ต้องน้ำตาไหล

คาดว่าในตอนนี้รัชทายาทคงกำลังจุดตะเกียงทำงานอย่างหนักอยู่ในห้องหนังสือ

เพราะเจ็ดวันแห่งการเซ่นไหว้บรรพบุรุษกำลังจะผ่านพ้นไป หลังจากนี้สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้ารัชทายาทก็คือการกำกับดูแลราชการแผ่นดินอย่างแท้จริง

ในสถานการณ์ปกติ รัชทายาทย่อมต้องเลือกที่จะกดดันองค์ชายผู้ช่วยบริหารราชการอย่างเขา

แม้จะถอยไปหมื่นก้าว ถึงรัชทายาทจะอดกลั้นไม่แสดงออก และเลือกที่จะอยู่ร่วมกันอย่างสงบ แต่คนที่อยู่ฝ่ายรัชทายาทก็จะเลือกที่จะ ‘สร้างผลงาน’ เพื่อรัชทายาท ด้วยการจัดการกับผู้ช่วยบริหารก่อน

ดูเหมือนว่าวันเวลาแห่งความสบายของเขากำลังจะสิ้นสุดลง

ขณะที่ความคิดของเขากำลังสับสนวุ่นวาย เขาก็รู้สึกว่าเซวียนหยวนจิ้งในอ้อมกอดขยับตัวหลายครั้ง

เขาได้สติกลับมา เห็นเซวียนหยวนจิ้งจ้องมองเขาไม่วางตา ราวกับมีพันคำหมื่นคำจะพูด แต่สุดท้ายก็เหมือนจะรวมเป็นเพียงสองคำ

“ราตรีสวัสดิ์” จ้าวอู่เจียงตอบกลับอย่างอ่อนโยน

มือใหญ่ของเขาลูบไล้เรือนร่างอ้อนแอ้นของเซวียนหยวนจิ้งอย่างแผ่วเบาใต้ผ้าห่ม

เขารู้สึกสงสัย คนอายุยี่สิบกว่าแล้วยังจะยังเติบโตได้อีกหรือ? ไม่น่าจะเป็นไปได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน