ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1185

บทที่ 1185 ด้วยร่างกายของสามัญชน

จ้าวอู่เจียงยกถ้วยชาขึ้นเบา ๆ เป็นสัญญาณให้หลินอวี่พูดต่อ

นอกห้องหิมะเริ่มโปรยปราย เสียงกรอบแกรบเบา ๆ ของหิมะผสานกับเสียงแตกของถ่านที่ลุกไหม้ในเตาผิง ดังก้องไปทั่วรอบตัวทั้งสองคนในความเงียบสงบ

“แต่องค์ชาย พวกเราไม่ใช่สามัญชนอีกต่อไปแล้ว…”

หลินอวี่รวบรวมความกล้า หากเป็นในอดีต เขาคงไม่กล้าพูดมากขนาดนี้ แต่เขารู้สึกว่าองค์ชายตรงหน้าไม่ใช่องค์ชายที่เขารู้จักอีกต่อไป

“แล้วพวกเราเป็นอะไรหรือ เป็นเทพ เป็นเซียน? พวกเราไม่ใช่ทั้งนั้น” จ้าวอู่เจียงมองด้วยแววตาลึกล้ำ

“ปัญหานี้ ข้าคิดมานานมากกว่าจะได้คำตอบ”

“นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่เส้นทางบำเพ็ญ พวกเราก็ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป แต่ก่อนที่จะก้าวไปถึงขั้นหรือได้รับการขนานนามว่าเป็นเทพหรือเซียน พวกเราก็ไม่ใช่เทพหรือเซียนเช่นกัน”

“พวกเราไม่ได้เป็นอะไรเลย หากจำเป็นต้องมีคำเรียกที่แน่ชัด ก็คงเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเท่านั้น”

“แต่ผู้บำเพ็ญนั้นไร้รากฐาน ไม่นับว่าเป็นมนุษย์ ไม่มีรากฐานของความเป็นมนุษย์ และยังไม่เคยพบเจอเทพเซียนที่แท้จริง ราวกับลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ไม่อาจแตะฟ้าเบื้องบนหรือพื้นดินเบื้องล่าง”

“แล้วพวกเราบำเพ็ญไปเพื่อสิ่งใด?”

“ไม่ก็ยื่นมือขึ้นไปแตะฟ้า ไม่ก็ร่วงลงสู่พื้นดิน กลับคืนสู่ตัวตนที่แท้จริง”

“แต่มีกี่คนที่สามารถยื่นมือไปแตะฟ้าได้?”

“ดังนั้นแทนที่จะไขว่คว้าหาสวรรค์อันไกลเกินเอื้อมและเลื่อนลอย สู้ลงมาแตะผืนดินจะดีกว่า”

จ้าวอู่เจียงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความรู้สึกลึกซึ้ง

“ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราล้วนเป็นผู้คนที่เกิดและเติบโตในโลกใบนี้ แม้จะเกิดจากสวรรค์ แต่ก็ได้รับการเลี้ยงดูจากผืนดิน”

ส่วนไอ้ลูกสุนัขนั่นล่ะ? หลินอวี่นึกถึงคำถามนี้ขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ เขาอยากจะหัวเราะ แต่ก็ไม่อาจทำได้

เพียงชั่วลมหายใจเดียว เขานึกถึงเรื่องเศร้าทั้งหมดในชีวิตนี้

เขายังมีความสงสัย เขาพบว่าเมื่อองค์ชายอธิบายเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษย์ มีบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก ราวกับเป็นความศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง

ใช้ความเป็นเทพอธิบายความเป็นมนุษย์

“เช่นนั้นองค์ชายกำลังสอนข้าว่าต้องใช้ร่างกายของมนุษย์ธรรมดาเพื่อเข้าใจความเป็นไปของชีวิต รวมถึงความทุกข์ยากด้วยใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” หลินอวี่ถามอย่างจริงจัง

“ใช่” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า เมื่อเห็นว่าหลินอวี่รับฟังคำพูดเหล่านี้ด้วยความจริงจังเกินไป จึงอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“อย่าคิดให้ซับซ้อนนัก พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือให้ใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์ อย่าทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาราวกับถูกทั้งโลกทอดทิ้ง อย่าวางตัวสูงส่งเกินไปจนคิดว่าผู้อื่นต่ำต้อยดั่งมด และที่สำคัญที่สุด อย่าปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเย็นชาไร้น้ำใจ คิดว่าผู้อื่นคือนรก จงใช้ความดีตอบแทนความดี”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน