ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1187

บทที่ 1187 คิดแล้วก็รู้สึกตื่นเต้น

ซูอวิ๋นเหยาเห็นน้องสาวกำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งอ่านอย่างตั้งใจ เขาทำหน้าบึ้ง แสดงท่าทีไม่พอใจอยู่บ้าง

เขาไม่ได้ตำหนิที่น้องสาวอ่านหนังสือในขณะที่เขากำลังยุ่ง แต่เขากังวลว่าน้องสาวจะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวความรักของบัณฑิตและสาวงามจนทำให้มีมาตรฐานสูงเกินไป จนเลือกมากเกินไป และพลาดช่วงอายุที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการแต่งงาน

น้องสาวมักหวังเสมอว่าในอนาคตจะได้พบชายหนุ่มที่สง่างามและมีเสน่ห์

ต้องมีเสน่ห์แต่ไม่หยาบคาย และต้องมีอารมณ์ขัน

ต้องรูปงาม มีกิริยามารยาทงดงาม มีความสามารถ มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่คล้อยตามกระแส ไม่ประจบสอพลอผู้มีอำนาจ

และที่สำคัญที่สุดคือ นางต้องชอบเขา

คนที่สง่างามมีเสน่ห์และอารมณ์ขัน ก็มี

คนที่มีกิริยามารยาทงดงามและมีความสามารถ ก็มี

คนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่คล้อยตามกระแส ไม่ประจบสอพลอผู้มีอำนาจ มีน้อย แต่ก็มี

แต่คนที่น้องสาวชอบ กลับไม่มี

ตระกูลซู โดยเฉพาะท่านพ่อของพวกเขาทั้งสองคนเคยจัดการเรื่องคู่สมรสให้หลายครั้ง แต่ทั้งหมดล้มเหลวเพราะเสี่ยวเหยาไม่ชอบ

ตามคำพูดของเสี่ยวเหยา ความชอบเป็นเรื่องที่พิเศษ หายาก และเลื่อนลอยจนไม่อาจคาดเดาได้

ช่างน่าปวดหัวเสียจริง! ซูอวิ๋นเหยาเคยพบเจอชายหนุ่มมามากมาย แต่เสี่ยวเหยาไม่ชอบใจสักคน จะตีก็ไม่ได้ ด่าก็ไม่ได้ บังคับก็ไม่ได้

บรรดาชายหนุ่มที่ล้มเหลวเหล่านั้น ล้วนแพ้เพราะความสามารถด้านวรรณศิลป์ไม่เพียงพอทั้งสิ้น

อย่างน้อยตามที่เสี่ยวเหยาบอกตรง ๆ ก็คือพวกเขามีความสามารถด้านวรรณศิลป์ไม่พอ

และเรื่องความสามารถด้านวรรณศิลป์นี้ก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมที่พี่น้องทั้งสองจัดขึ้นเพื่อรองรับองค์รัชทายาทในงานเลี้ยงค่ำวันนี้

ทุกคนต่างขับกลอนและโต้คารมกันเพื่อสร้างบรรยากาศให้ครึกครื้น

แต่ความจริงแล้วเป็นการจัดขึ้นเพื่อกดดันองค์ชายสี่จีปอฉางที่ร่วมบริหารราชการกับรัชทายาท

แต่ก่อนความสัมพันธ์ระหว่างรัชทายาทและองค์ชายสี่นั้นเรียกได้ว่าพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว เพราะหลายเรื่องไม่ได้แสดงออกชัดเจน ตราบใดที่ทั้งสองไม่ได้เป็นศัตรูกัน ก็ถือว่าเป็นพี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียวได้

แต่ตอนนี้ต่างออกไป การชิงตำแหน่งรัชทายาทถูกนำมาพูดกันอย่างเปิดเผย

โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่รัชทายาทกำกับดูแลราชการแผ่นดิน และองค์ชายสี่ช่วยบริหารราชการ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน