ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1190

บทที่ 1190 พี่น้องรักใคร่กลมเกลียว

เฮ้อ… เสน่ห์อันน่าตายของข้านี่ช่างไม่รู้จะเก็บไว้ที่ใด

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจเบา ๆ แม้ว่าเขาจะสวมใบหน้าของจีปอฉางอยู่ ก็ไม่อาจปิดบังบุคลิกอันนุ่มนวลและหม่นหมองของเขาได้

ราวกับหิ่งห้อยในราตรีกาล ช่างเจิดจ้า ช่างดึงดูดสายตา

เขาเพิ่งจะนั่งลง ก็ถูกหญิงสาววัยยี่สิบปีแอบมอง

เขาเพียงแค่เหลือบมองนางไปครั้งหนึ่ง นางก็อายจนต้องหันหลังให้ ไม่กล้ามองเขาอีก

จ้าวอู่เจียงรู้สึกหลงตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็รีบข่มความรู้สึกนั้นลงอย่างรวดเร็ว

แขกของรัชทายาท บุตรตระกูลซู ด้วยสองตำแหน่งนี้ เขาก็รู้ว่าหญิงสาวที่มีนามว่าซูอวิ๋นเหยาผู้นี้ มิได้หลงใหลในเสน่ห์ของเขา แต่คงกำลังวางแผนอยู่ในใจ ว่าจะมาหาเรื่องเขาในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้

เช่นเดียวกับขุนนางส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ที่นี่

ขุนนางในราชสำนักและเชื้อพระวงศ์บางส่วนทยอยเข้ามาในท้องพระโรงอย่างต่อเนื่อง ในไม่ช้าผู้คนก็มาครบ เหลือที่นั่งว่างเพียงไม่กี่ที่

ไม่นาน รัชทายาทจีปออิงก็เดินอย่างสง่าผ่าเผยเข้ามา ระหว่างคิ้วมีร่องรอยความเหนื่อยล้าและตื่นเต้นอยู่บาง ๆ คงเพิ่งจัดการฎีกาหรือราชการบางอย่างเสร็จ

“น้องสี่” จีปออิงยังไม่ทันถึงที่นั่งประธาน เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียงดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที เขากระตือรือร้นกางแขนออก ราวกับว่าอีกครู่จะกอดน้องชาย

“พี่ใหญ่!” จ้าวอู่เจียงอดกระแอมไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินไปต้อนรับ แล้วสวมกอดจีปออิงครั้งหนึ่ง

พี่น้องรักใคร่กลมเกลียว!

พี่น้องรักใคร่กลมเกลียว?

เหล่าขุนนางและพระญาติในราชวงศ์ที่นั่งอยู่ต่างเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ

ทั้งที่ปกติสองคนนี้เฉยชาต่อกัน วันนี้กลับเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

ราวกับว่าคนที่พบกันไม่ใช่คู่แข่งที่ต้องแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท แต่เป็นพี่น้องที่รักใคร่กันลึกซึ้ง

“ฮ่า ๆ ๆ…” จีปออิงหัวเราะอย่างร่าเริงพลางตบไหล่จีปอฉางก่อนจะพากันนั่งลง

“ขอคำนับองค์รัชทายาท ขอคำนับอิ้นอ๋อง”

ทุกคนได้สติ พร้อมใจกันคำนับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน