ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1197

บทที่ 1197 ข้าไม่ค่อยถนัดแต่งบทกวี

เกล็ดหิมะร่วงโปรยปราย…

ภายในท้องพระโรงงานเลี้ยงยามค่ำคืนกลับมาสงบเรียบร้อยเหมือนตอนแรก หรืออาจจะสงบสุขยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

รัชทายาทจีปออิงยังไม่ได้แต่งบทกวีในทันที แม้ในใจจะกระหายอยากทำเหลือเกิน

รูปแบบและเนื้อหาของบทกวีไม่จำกัด เพียงแต่งออกมาให้คำคู่สัมผัสถูกต้องก็ถือว่าผ่าน

เมื่อขุนนางคนหนึ่งที่กำลังเมาได้ที แต่งบทกวีธรรมดา ๆ ออกมาและได้รับรางวัลจากรัชทายาท แขกเหรื่อทั้งหลายต่างตื่นเต้น รู้สึกว่าตนเองก็น่าจะทำได้เช่นกัน

แต่แรงบันดาลใจนั้นเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

แม้ในบรรยากาศที่คึกคักเช่นนี้ ก็มีแขกเพียงสิบกว่าคนที่แต่งบทกวีออกมาได้สิบกว่าบท

คำคู่สัมผัสถูกต้อง แต่รสชาติของบทกวีไม่ค่อยดีนัก

มีเพียงเสนาบดีกรมโยธาเว่ยจงเซี่ยวเท่านั้นที่แต่งบทกวีรักชาติออกมาได้งดงามจนทำให้ผู้คนตะลึง

แต่ก็มีเพียงบทเดียว ไม่มีบทต่อมาอีก

ในที่สุด รัชทายาทก็อดใจไม่ไหว กระแอมเบา ๆ เขาเริ่มท่องบทกวีสี่บทที่ซูเสี่ยวเหยาเตรียมไว้ให้

สองบทเป็นบทกวีรักชาติ หนึ่งบทพรรณนาถึงหิมะ และอีกหนึ่งบทพรรณนาถึงดอกเหมย

เมื่อรัชทายาทแสดงความ ‘ถ่อมตัว’ ด้วยการประพันธ์บทกวีทั้งสี่บท ทำให้ทั่วทั้งห้องโจษจันกันด้วยคำชื่นชม

นอกจากเพราะสถานะรัชทายาทที่ทำให้ผู้คนประจบสอพลอแล้ว ส่วนใหญ่ยังเป็นเพราะบทกวีทั้งสี่นั้นดีจริง ๆ

แม้แต่จ้าวอู่เจียงผู้เชี่ยวชาญคัมภีร์​แห่ง​บท​เพลง กวีนิพนธ์สมัยถัง ซ่ง และหยวน ยังอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า ยอมรับว่าเป็นบทกวีที่ดีจริง

เพียงแต่มีกลิ่นอายความอ่อนช้อยงดงามแบบสตรีอยู่บ้าง

จ้าวอู่เจียงเหลือบมองซูเสี่ยวเหยา

ขณะนั้นซูเสี่ยวเหยามีรอยยิ้มอ่อนหวานประดับใบหน้า ริมฝีปากเม้มเบา ๆ แก้มแดงระเรื่อ ดูคล้ายความเขินอาย

จ้าวอู่เจียงเข้าใจแล้ว บทกวีของรัชทายาทน่าจะมาจากซูเสี่ยวเหยาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

และเมื่อซูเสี่ยวเหยาได้ยินคำชื่นชมจากผู้คน ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความยินดีออกมา

“ความสามารถด้านกวีของฝ่าบาทรัชทายาท ทำให้ข้าต้องทึ่งจริง ๆ”

“คำพูดไพเราะมากมายก็ไม่อาจบรรยายความวิเศษของบทกวีทั้งสี่นี้ได้”

“ยอดเยี่ยมหาที่เปรียบไม่ได้! พรสวรรค์เช่นนี้ ทำให้ข้าหวนนึกถึงท่านเวิ่นเจิ้งกงแห่งราชวงศ์เซียนต้าโจวเมื่อพันปีก่อน”

“…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน