ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1199

บทที่ 1199 บทกวีสั้น ๆ หนึ่งบท

จ้าวอู่เจียงนั่งพิงอย่างเกียจคร้านบนเบาะ สีหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นจริงจัง

แต่ในสายตาของแขกเหรื่อส่วนใหญ่ที่อยู่ฝ่ายรัชทายาท ต่างมีความคิดเดียวกัน

แสร้งทำ… ดูเขาแสร้งทำไป รอดูว่าเมื่อพู่กันและหมึกมาถึง เขาจะยังแสร้งทำต่อไปได้อีกนานแค่ไหน

รัชทายาทจีปออิงยิ้มกว้างขึ้น ท่าทางจริงจังของจ้าวอู่เจียงในสายตาเขา คือการเริ่มประหม่าแล้ว

ยังไม่ทันเริ่ม น้องชายผู้เป็นที่รักของเขาก็ประหม่าแล้วหรือ?

คงจะเหงื่อท่วมตัวเป็นแน่ ไม่รู้จะรับมืออย่างไรสินะ?

หลินอวี้ที่ยืนคุ้มกันอย่างเงียบ ๆ ไม่ไกลจากด้านหลังจ้าวอู่เจียงนั้นประหม่าจริง ๆ

หลินอวี้รู้ว่าตนเองไม่มีความรู้ด้านวรรณกรรม แต่ยิ่งรู้ดีว่า องค์ชายของเขาดูเหมือนจะ…เก่งกว่าเขาไม่เท่าไร

แต่ก่อนองค์ชายมักพาเขาปลอมตัวออกไปดื่มสุราชมดอกไม้ แต่แทบทุกครั้งมักพ่ายแพ้ในขั้นตอนการเล่นเกมชงชา สุดท้ายต้องติดสินบนแม่เล้าเป็นการส่วนตัว ถึงจะผ่านไปได้อย่างหวุดหวิด

เห็นเสือขนเดียวก็รู้ว่าองค์ชายไม่มีพรสวรรค์ด้านนี้ มีก็น้อยนิด พอมีให้เห็นบ้าง เท่านั้นเอง

วันนี้รับปากรัชทายาทว่าจะแต่งกลอน ทำได้สักบทคงเป็นขีดจำกัดขององค์ชายแล้ว

แพ้… ต้องแพ้แน่ ๆ หวังแค่ว่าจะไม่แพ้อย่างไม่เป็นท่า…

หลินอวี้คิดอย่างสับสนวุ่นวาย

ไม่นานนัก เครื่องเขียนและกระดาษถูกส่งมาถึงโต๊ะของซูเสี่ยวเหยาด้วยความเคารพโดยเสมียนน้อย

หยางปิ่งเอินรอไม่ไหวที่จะได้เห็นองค์ชายสี่ขายหน้า เขาจึงรีบช่วยซูเสี่ยวเหยาเก็บถ้วยชามบนโต๊ะออก แล้วจัดวางเครื่องเขียนให้เรียบร้อยโดยไม่ต้องรอให้เสมียนน้อยลงมือ

ซูเสี่ยวเหยาเริ่มบดหมึกด้วยมือเรียวงามของนาง

“เชิญอิ้นอ๋องเพคะ”

นางเอ่ยปากด้วยริมฝีปากแดง น้ำเสียงไพเราะอ่อนหวาน ไม่มีความเย็นชาอย่างที่คิดไว้

บางทีอาจเป็นเพราะท่าทางจริงจังของจ้าวอู่เจียงในตอนนี้ ที่ส่งผลให้นางรู้สึกว่า ไม่ว่าจะแต่งบทกวีออกมาได้หรือไม่ อย่างน้อยท่าทางที่มีต่อการแต่งกวีของเขาก็ดูดี ไม่ได้เบาปัญญาเหมือนก่อนหน้านี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน