ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1200

บทที่ 1200 หลบไป! ข้าจะเริ่มอวดฝีมือแล้ว!

ซูเสี่ยวเหยาลืมจับพู่กันเขียนไปชั่วขณะ นางมองชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองที่นั่งเฉียงอยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ หัวใจเริ่มสั่นไหวเบา ๆ

บทกวีบทนี้ไม่ได้แสวงหาจินตนาการที่แปลกใหม่ ทั้งยังละทิ้งความงดงามของถ้อยคำ แต่กลับสดใสเรียบง่าย ทำให้ผู้อ่านรู้สึกซาบซึ้งยาวนาน

การเลือกใช้คำที่กระชับและยอดเยี่ยม แสดงให้เห็นถึงความโดดเดี่ยวอ้างว้างยามพลัดถิ่นได้อย่างชัดเจน

นี่เป็นชายหนุ่มที่เคยดูเบาความคนเดิมจริงหรือ?

หรือว่าความเบาความนั้นเป็นเพียงเปลือกนอก?

แปะ!

หมึกหยดลงบนกระดาษ แผ่ซึมออกไปอย่างรวดเร็ว ซูเสี่ยวเหยาจึงได้สติกลับมา รีบคัดลอกบทกวีทั้งบทให้ครบถ้วน

เมื่อคัดลอกเสร็จ หัวใจนางก็ปั่นป่วน ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดระลอกคลื่นบนผิวน้ำอันเงียบสงบ

“ดี!” เว่ยจงเซี่ยว เสนาบดีกรมโยธาส่ายหน้าพลางชื่นชม เขาเอ่ยคำชมด้วยความจริงใจ

หากไม่พูดถึงจุดยืน เขารู้สึกว่า ณ ตอนนี้ ชั่วขณะนี้ องค์ชายผู้นี้ช่างเหมือนกับมิตรแท้ในบทกวีที่เขาใฝ่ฝันถึง

“ฮึ…” ซูอวิ๋นเหยาจิบสุราแล้วแค่นเสียงหัวเราะ ไม่ได้ตั้งใจให้ดังหรือเบาเป็นพิเศษ

“แค่บทกวีบทเดียว คิดนานถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้ยังทำท่าวุ่นวายนัก ช่างเสแสร้งแกล้งทำเสียจริง”

“หนึ่งบทคงเป็นขีดจำกัดแล้ว บทต่อไปถึงแม้จะทำออกมาได้ ก็คงไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในวันสองวัน งานเลี้ยงค่ำนี้ คงไม่ได้เห็นแล้ว…”

“สุดท้ายก็ยังสู้องค์รัชทายาทไม่ได้ แพ้มากเกินไป…”

แขกเหรื่อบางคนพูดเสริม พวกเขาไม่กลัวว่าอิ้นอ๋องจะโกรธ ถึงอย่างไรการวิจารณ์บทกวีก็ไม่เกี่ยวกับการเมือง หากอิ้นอ๋องโกรธในเรื่องนี้ ก็จะยิ่งแสดงให้เห็นว่าใจคอคับแคบ พวกเขายังสามารถใช้เรื่องนี้เยาะเย้ยว่าอิ้นอ๋องโกรธเพราะอับอายได้

“มีคนมากมายแต่งกลอนไว้ล่วงหน้า ให้เวลาอิ้นอ๋องอย่างเพียงพอ อิ้นอ๋องคิดนานขนาดนี้ กลับแต่งออกมาได้แค่บทกวีคิดถึงบ้านธรรมดาๆ เฮ้อ…”

“ระดับการใช้คำ เห็นได้ชัดว่าอิ้นอ๋องขาดชั้นเชิงทางวรรณศิลป์…”

“พรสวรรค์และความรู้ เพียงแวบเดียวก็เห็นความแตกต่าง…”

“…”

ฮึ! จ้าวอู่เจียงแค่นเสียงในใจ การเรียงร้อยถ้อยคำสละสลวยเท่านั้นหรือที่แสดงถึงความมีวัฒนธรรมและพรสวรรค์?

ตอนที่เขาอยู่ดาวสีน้ำเงิน เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่งชื่อ ‘ฝ่าบาท โปรดสำรวม ข้าไม่อยากแทนที่ฮองเฮาจริง ๆ นะ!’ ผู้เขียนคนนั้นเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของการใช้คำฟุ่มเฟือย บางครั้งใช้คำไม่ถูกต้อง เนื้อหาเยิ่นเย้อ เหมือนน้ำที่เอ่อล้นของหญิงสาวผู้เดียวดาย

แต่บทกวี ‘คิดในราตรีสงัด’ ที่เขาท่องในตอนนี้ แม้จะไม่มีถ้อยคำหรูหรา แต่การใช้คำที่กระชับ เรียบง่าย สงบเยือกเย็น ไม่รู้ว่าเหนือกว่าบทกวีที่ใช้คำฟุ่มเฟือยพวกนั้นสักกี่มากน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน