ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1208

บทที่ 1208 เจ้าช่างไม่รู้จักระวังตัวเลย

ซูอวิ๋นเหยาขมวดคิ้วเข้าหากัน

เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เขาต้องรับผิดชอบ

หากรัชทายาทจะตำหนิภายหลัง ก็ขอให้ตำหนิเขาเถิด เขาจะไม่หลบเลี่ยง และจะรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว

อย่างไรก็ตาม น้องสาวได้ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แล้ว แม้แต่บทกวีก็ได้เตรียมไว้ให้รัชทายาทหลายบท น่าเสียดายที่ต่อให้นำบทกวีออกมามากมายเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบกับองค์ชายสี่ในวันนี้ได้

พรสวรรค์ที่องค์ชายสี่แสดงออกมาในวันนี้ ช่างไร้ผู้ใดเทียบได้

หวังว่าเสี่ยวเหยาจะไม่รู้สึกท้อแท้ผิดหวังเสียใจ… ซูอวิ๋นเหยาถอนหายใจเบา ๆ ในใจ เขามองซูเสี่ยวเหยาด้วยความห่วงใย แต่แล้วดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

หืม?

ใบหน้างามแดงระเรื่อ แววตาเป็นประกาย สีหน้าสนอกสนใจของเสี่ยวเหยา นี่คือความท้อแท้? คือความผิดหวัง? คือความเสียใจ?

หรือว่า…

หรือว่า…

เป็นไปไม่ได้! ซูอวิ๋นเหยากำถ้วยสุราแน่น

น้องสาวของเขาไม่พูดจา ไม่ดื่มสุราหรือชิมอาหาร แต่กลับจ้องมองไปยังองค์ชายสี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาเป็นประกาย

สภาพเช่นนี้เขาเคยเห็นมาก่อน

มันคือท่าทางของสตรีที่สนใจและเริ่มมีใจให้บุรุษคนหนึ่ง

นี่น้องสาวของเขาถูกพรสวรรค์ด้านอักษรของอิ้นอ๋องดึงดูดใจแล้วกระนั้นหรือ?

แย่แล้ว!

น้องสาวของเขาให้ความสำคัญกับพรสวรรค์ด้านอักษรมากที่สุด นางคงไม่ได้มีใจให้อิ้นอ๋องกระมัง?

“แค่ก!” ซูอวิ๋นเหยาส่งสัญญาณตาให้ซูเสี่ยวเหยาไม่หยุด พยายามเตือนน้องสาวให้ระวังตัวหน่อย อิ้นอ๋องไม่ใช่คนดีนัก เป็นคนเผด็จการ บ้าคลั่ง หมกมุ่นในกาม แม้จะมีพรสวรรค์ก็แค่เป็นคนลามกที่มีพรสวรรค์เท่านั้น

แต่ซูเสี่ยวเหยาไม่รู้สึกถึงสายตาของเขา นางกัดริมฝีปากอวบอิ่มไม่หยุด

บางครั้งซูเสี่ยวเหยาก็ก้มหน้าก้มตา แสดงท่าทางเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

บางครั้งก็ขมวดคิ้วราวกับกำลังกังวลบางสิ่ง

บางครั้งก็มองดูบทกวีที่เขียนด้วยลายมืองดงามบนกระดาษ แต่สายตาส่วนใหญ่ยังคงจับจ้องอยู่ที่อิ้นอ๋อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน