ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1209

บทที่ 1209 หิมะโปรยปรายในใจ

เสียงอ่อนหวานแต่แฝงความคล่องแคล่วของซูเสี่ยวเหยาไม่ดังนัก แต่ในขณะนี้ ทั้งท้องพระโรงเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงกระซิบกระซาบจากไม่กี่มุม

หากก่อนหน้านี้ผู้คนต่างทึ่งในความสามารถด้านบทกวีของอิ้นอ๋อง ตอนนี้พวกเขากลับประหลาดใจในการกระทำของซูเสี่ยวเหยา

แรกเริ่มเมื่ออิ้นอ๋องถามอายุนางอย่างไม่สุภาพ ซูเสี่ยวเหยายังตอบอย่างเย็นชา และหลบเลี่ยงเรื่องนี้โดยให้นักดนตรีบรรเลงเพลง

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่ออิ้นอ๋องขอให้นางคัดลอกบทกวี นางก็แสดงท่าทีไม่เต็มใจ

ใครจะคิดว่าหลังจากอิ้นอ๋องท่องบทกวีอันงดงามติดต่อกันหลายบท ซูเสี่ยวเหยากลับเป็นฝ่ายนำบทกวีที่คัดลอกมามอบให้เอง

แม้จะอ้างว่าต้องการตรวจสอบความผิดพลาดในบทกวี แต่ทุกคนเห็นชัดว่าบนใบหน้าแดงระเรื่อของซูเสี่ยวเหยามีความเขินอายปรากฏ

มีข่าวลือว่าธิดาตระกูลซูผู้เพียบพร้อมด้วยความสามารถอย่างซูเสี่ยวเหยาชื่นชอบผู้ที่มีความสามารถด้านอักษรศาสตร์ ดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลอยู่บ้าง

การที่นางยอมลดความถือตัวลงต่อหน้าผู้คนมากมาย และแสดงไมตรีต่ออิ้นอ๋องที่เป็นศัตรูกันอย่างเปิดเผย ช่างเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

แขกเหรื่อบางคนแสดงความประหลาดใจและถึงกับหัวเราะพูดคุยกัน

แต่สีหน้าของซูอวิ๋นเหยาและรัชทายาทจีปออิงกลับไม่สู้ดีนัก

โดยเฉพาะซูอวิ๋นเหยาที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์ของแขกรอบข้าง เขาใช้มือทั้งสองรับกระดาษที่ซ้อนกันอยู่ ใบหน้าจริงจัง มองดูลายมือที่งดงามบนกระดาษทีละแผ่น

เมื่อเห็นคำว่า ‘จะดื่มสุรา’ เขาชี้ไปที่ตัวอักษรสามตัว ‘มีหลินอวี้’ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“คุณหนูซูเสี่ยวเหยา ตรงนี้ไม่ใช่คำว่า ‘มี’ แต่เป็นคำว่า ‘มิตร’ ต่างหาก”

ซูเสี่ยวเหยาขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย พลางพยักหน้ารับ สายตานางหยุดอยู่ที่สีหน้าจริงจังของอิ้นอ๋อง ก่อนจะชำเลืองมองหลินอวี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังอิ้นอ๋อง ซึ่งได้ยินคำอธิบายแล้วรู้สึกตื่นเต้นจนไม่รู้จะวางตัวอย่างไร

มุมปากนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ใบหน้างามเพิ่มแววตื่นเต้นและชื่นชม

การที่เรียกบ่าวว่าเป็นมิตร โดยไม่ปิดบังและแสดงสีหน้าจริงจัง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นจากผู้ที่มีฐานะสูงส่งเช่นอิ้นอ๋อง

ไม่ว่าจะเป็นรัชทายาท หรือองค์ชายองค์อื่น รวมถึงเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงทั้งหลาย ไม่เคยมีผู้ใดมองบ่าวเป็นมิตรสหาย

แม้แต่คนที่พวกเขาประกาศว่าเป็นมิตร ก็ไม่ใช่บ่าวไพร่ แต่เป็นแขกหรือที่ปรึกษาในจวน

ส่วนบ่าวที่แท้จริง อย่างเช่นหลินอวี้ ล้วนถูกผูกมัดด้วยสัญญา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน