ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1212

บทที่ 1212 หญิงสาวกับความกังวล

บรรยากาศภายในท้องพระโรงงานเลี้ยงของวังบูรพาทั้งกลมกลืนและแฝงไปด้วยการแข่งขัน ดำเนินไปจนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลง

แขกเหรื่อจำนวนมากดื่มจนเมา ต่างทยอยกันกราบทูลลาแยกย้าย

จ้าวอู่เจียงก็ลุกขึ้นเลือกที่จะกราบทูลลา เดินออกจากท้องพระโรงพร้อมกับหลินอวี้ ผ่านระเบียงทางเดินที่มีต้นเหมยฮวาอยู่สองข้าง

กลิ่นหอมของดอกเหมยฮวาไม่ได้หอมฟุ้ง แต่กลับดูหม่นหมอง

ทั่วร่างจ้าวอู่เจียงดูเกียจคร้าน แต่แววตากลับคมกริบเป็นพิเศษ

เขายืนอยู่กลางระเบียงทางเดินที่มืดสลัว หันกลับไปมองที่ประตูท้องพระโรงงานเลี้ยง ที่นั่นมีร่างบอบบางกำลังเดินเร็ว ๆ มา

“องค์ชาย?” หลินอวี้สังเกตเห็นซูเสี่ยวเหยากำลังเข้ามาใกล้

“อืม” จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

หลินอวี้รีบเดินไปยังปลายอีกด้านของระเบียงที่ใกล้กับด้านนอกวังบูรพา คอยเฝ้าระวังอยู่ตรงนั้น เพื่อให้แน่ใจในความปลอดภัยขององค์ชาย พร้อมกับไม่รบกวนการสนทนาที่อาจเกิดขึ้นระหว่างองค์ชายกับซูเสี่ยวเหยา

ร่างของซูเสี่ยวเหยาค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ปรากฏตัวในระเบียงทางเดิน จากที่เดินเร็ว ๆ ค่อย ๆ ช้าลง

นางจัดผมที่ยุ่งเล็กน้อยข้างหู รวบผมที่ตกลงมาทั้งหมดไว้หลังหู แล้วจึงคำนับ

“องค์ชายอิ้นอ๋อง”

“คุณหนูเสี่ยวเหยามีธุระหรือ” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ในแสงสลัวนั้นไม่อาจมองเห็นแววตาที่ซ่อนความลึกล้ำดำมืดเอาไว้

“ข้า…” ซูเสี่ยวเหยาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปากกลับไม่อาจเอ่ยออกมาได้

“หากไม่มีธุระอันใด ก็กลับไปเถิด” จ้าวอู่เจียงกล่าวพลางยิ้ม

“ยามดึกอากาศหนาวเย็น ด้านนอกไม่อบอุ่นเท่าในตำหนัก เจ้าออกมาเช่นนี้ รัชทายาทและซูอวิ๋นเหยาคงเป็นห่วงเป็นแน่”

“องค์ชายอิ้นอ๋อง” ซูเสี่ยวเหยาเอ่ยเสียงร้อนรนขึ้นมาทันที นางรู้ว่าอิ้นอ๋องกำลังเตือนว่านางไม่ควรเข้าใกล้เกินไป ด้วยนางเป็นคนของฝ่ายรัชทายาท

แต่คืนนี้ นางรู้สึกได้ถึงพรสวรรค์อันล้นฟ้าของบุรุษตรงหน้า รวมถึงบุคลิกที่สง่างามและผ่อนคลาย เมื่อพูดถึงอดีตก็ไม่ได้ถ่อมตัวหรือหยิ่งผยอง เมื่อพูดถึงฐานะก็ไม่ได้แสดงท่าทีเหนือผู้อื่น

สิ่งเหล่านี้ค่อย ๆ ทับซ้อนกับภาพในใจที่นางจินตนาการมาตลอด

แต่แรกเริ่ม เมื่ออิ้นอ๋องประพันธ์บทกวีสองบทที่ดูเหมือนจะแสดงความชื่นชมและความรู้สึกดี นางก็รู้ว่านี่คงเป็นความตั้งใจของเขา

นางไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน