ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1211

บทที่ 1211 นักดาบผู้มีดาบสังหาร

หมอกฝนพร่างพราย

ในเมืองผี ฝนกำลังโปรยปราย

นักดาบสวมหมวกกุยเล้ย อุ้มดาบเดินออกจากประตูเมือง

โลกในสายตาของเขาเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ มองไม่เห็นเส้นทางเบื้องหน้า

แต่เขายังคงเลือกที่จะออกจากเมืองผี มุ่งหน้าสู่แผ่นดินกลาง เพื่อไปปกป้องใครบางคน

ปกป้องคนที่เขาเคยสัญญาว่าจะคุ้มครอง แต่กลับผิดคำพูดไม่ได้ทำตามที่รับปากไว้

“น่าเสียดายนัก ที่ไม่ใช่ข้าเป็นผู้ไป”

เบื้องหลังนักดาบ เซี่ยปี้อันในชุดคลุมดำกางร่ม สีหน้าเย็นชา

ด้วยกฎระเบียบของเมืองผี หลายสิ่งเขาไม่สามารถทำได้

การเข้าออกเมืองผีล้วนมีกฎเกณฑ์กำหนดไว้

เขาอยากออกจากเมืองผีไปสังหารเยว่ปู้ฝาน แต่ราชาผีไม่อนุญาต

นักดาบตรงหน้าสามารถออกจากเมืองผีตามคำสั่งได้ ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“รับด้วย!” เซี่ยปี้อันโยนดาบประจำกายของตนไปให้นักดาบ มันเป็นดาบใหญ่ยาวเรียวที่มีลวดลายปีศาจ

นักดาบใช้มือซ้ายรับดาบใหญ่มา มัดรวมกับกระบี่ที่สะพายอยู่ด้านหลัง พูดเรียบ ๆ ว่า

“ข้าไม่ใช้ดาบ”

เขาไม่ใช้ดาบ แต่เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน ดาบเล่มโปรดของเซี่ยปี้อันเล่มนี้ ถ้าพกติดตัวไปก็คงดี

นักดาบสวมรองเท้าฟาง เดินมุ่งหน้าไปในสายฝนและหมอกที่ไม่รู้จุดหมาย

เขาไม่รู้ว่าเส้นทางเบื้องหน้าจะเป็นอย่างไร รู้เพียงว่านี่คือแผ่นดินกลาง เขาไม่รู้ว่าคนผู้นั้นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไร พลังดาบจะนำทางเขาเอง

เขาเป็นเพียงหนึ่งในผู้บุกเบิก เป็นเพียงคนรู้จักเก่าแก่เท่านั้น

แซ่ของเขาคือหลี่ หลี่ผู้เที่ยงธรรม

……

ค่ำคืนลึกลงเรื่อย ๆ

ที่ตำหนักบูรพาในเมืองหลวงราชวงศ์เซียนต้าโจว โคมไฟสว่างไสว

เหล่าขุนนางทั้งหลายกำลังเมามายด้วยฤทธิ์สุรา ความเกรงกลัวและระมัดระวังลดน้อยลง ต่างพากันถามคำถามจ้าวอู่เจียง

มีคำถามสารพัดประเภท

เรื่องราวการเมืองในราชสำนัก การใช้คำในบทกวี ความรู้เรื่องคาถาอาคม รวมถึงลักษณะสตรีที่ชื่นชอบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน