ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1216

บทที่ 1216 ไร้ยางอาย หน้าด้านสุด ๆ

เซวียนหยวนจิ้งทั้งอายทั้งงอน

“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ?”

จ้าวอู่เจียงชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว “ขอสาบานต่อฟ้าดินและดวงตะวันจันทรา!”

“ข้าขอสาบานสี่”

เซวียนหยวนจิ้งชายตามองเขา ใบหน้างามราวภาพวาดแสดงเสน่ห์อันไร้ที่สิ้นสุด

“จริง ๆ นะ ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” จ้าวอู่เจียงฉวยโอกาสพูดต่อ ยิ่งไร้ยางอายขึ้นไปอีก เขาหัวเราะเบา ๆ

“บางครั้งข้าก็ควบคุมตัวเองไม่ได้”

เขาเริ่มขยับตัว สีหน้าค่อย ๆ แสดงความตกใจอย่างเกินจริง

“เร็วเข้า เร็วเข้า ข้าขอร้องเจ้า จงหยุดข้าด้วย!”

ร่างบอบบางของเซวียนหยวนจิ้งสั่นเทา นางครางในลำคอพลางกำหมัดชกเข้าที่อกของจ้าวอู่เจียง

“โอ๊ย…” จ้าวอู่เจียงหยุดแรงที่เอวลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโล่งอกราวกับรอดพ้นจากภัยพิบัติ เขาโอบกอดเซวียนหยวนจิ้งเบา ๆ พูดอย่างจริงจัง

“โชคดีที่เจ้าหยุดข้าได้ทันเวลา ข้าถึงไม่ถูกปีศาจราคะเข้าสิง ไม่เช่นนั้นคงต้องตายเพราะหมดแรงแน่”

“จ้าวอู่เจียง เจ้าไม่มียางอายกันบ้างหรือ?” เซวียนหยวนจิ้งเม้มปากด้วยความน้อยใจ แต่ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

จ้าวอู่เจียงทำหน้าตาเกินจริง เอามือปิดปากพลางถาม

“จริงหรือ?”

หืม? เซวียนหยวนจิ้งชะงักไป

จ้าวอู่เจียงจูบแก้มนางทันที ก่อนจะยิ้มซุกซนพูดว่า “เจ้าเป็นคนบอกให้ข้าเอาแก้มไปเองนะ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างนี้สินะ?” เซวียนหยวนจิ้งรู้สึกทั้งรังเกียจและชอบใจ นางกัดริมฝีปากอิ่มแดง แล้วลุกขึ้นนั่ง ใช้มือทั้งสองรวบผมดำขลับดุจน้ำตกขึ้น ผูกด้วยริบบิ้นเส้นเล็ก ๆ เป็นหางม้าสูง

หางม้าสะบัดไปมาเหนือผิวขาวนุ่มนวล

นางจ้องมองจ้าวอู่เจียงจากที่สูง ด้วยท่าทางเปี่ยมด้วยอำนาจ

“ดี ๆ เล่นแบบนี้ใช่ไหม? เดี๋ยวอย่ามาขอร้องข้าล่ะ!”

“จิ้งเอ๋อร์? เจ้าจะทำจริง ๆ หรือ?” แม้ปากจ้าวอู่เจียงจะพูดว่ากลัว แต่มือทั้งสองกลับจับเอวอ้อนแอ้นของนางไว้แน่น

สิ่งที่เซวียนหยวนจิ้งตอบกลับเขามีเพียงความเย็นชาและอบอุ่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน