ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1217

บทที่ 1217 ท่านผู้เฒ่า!

“ที่เจ้าคิดได้เช่นนี้ ข้ารู้สึกยินดียิ่ง” จีตงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“แต่คำพูดที่เจ้าใช้นั้น ข้าไม่ชอบ”

รอยยิ้มประจบประแจงบนใบหน้าของหยางปิ่งเอินแข็งค้างไปชั่วขณะ

ปกติแล้วชิ่งอ๋องมักจะพูดเช่นนี้เสมอ เขาไม่ได้ใส่ใจ แต่คำพูดที่เขาเพิ่งใช้ไปนั้นมีปัญหาตรงไหนกัน?

“เกียรติยศไม่ควรใช้กับข้าหรือพวกเจ้า” จีตงที่มีผมสีขาวแซมดำซึ่งถูกจัดแต่งอย่างประณีตไร้ที่ติกล่าวว่า

“เกียรติยศนั้น เป็นของราชวงศ์เซียนต้าโจว

“ส่วนข้าและพวกเจ้ามีเพียงแค่โชคและวาสนาเท่านั้น”

“ขอบคุณท่านที่ชี้แนะ ปิ่งเอินได้รับคำสอนแล้ว” หยางปิ่งเอินพยักหน้าอย่างจริงจัง ราวกับเด็กน้อยที่กำลังรับฟังคำสั่งสอนจากผู้อาวุโส

จากนั้นเขาก็ทักทายปราศรัยกับองค์ชายและท่านอ๋องท่านอื่น ๆ

ทุกคนจึงเริ่มรับประทานอาหารกันอย่างเป็นทางการ

ระหว่างอาหารกลางวัน ทั้งแปดคนได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน รวมถึงการร่วมมือกันในราชสำนักเพื่อช่วยเหลือองค์รัชทายาท

งานเลี้ยงกลางวันที่ไม่ได้คึกคักนักใกล้จะสิ้นสุดลงท่ามกลางการพูดคุย ทุกคนจึงย้ายไปยังห้องรับแขก

จีตงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น จิบชาร้อนช้า ๆ ชื่นชมรสชาติ แต่ไม่นานก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ยเสียงทุ้มว่า

“ปิ่งเอิน อาหารกลางวันที่เจ้าจัดเตรียมไว้ ข้าพอใจมาก”

“แต่ชาที่เจ้าชงตอนนี้อ่อนเกินไป ข้าไม่ชอบ”

…..

อะไรกัน? ทำไมคนผู้นี้พูดจาแปลกประหลาดนัก?

แม้ใบหน้าจ้าวอู่เจียงจะไม่แสดงความรู้สึกใด แต่ในใจอดบ่นไม่ได้

วันนี้ฟ้าเพิ่งสาง หมอกฤดูหนาวปกคลุม เขาตื่นแต่เช้าเพื่อมาเข้าเฝ้าที่วังหลวง

การเข้าเฝ้าวันนี้ รัชทายาทและเขาจะรายงานกิจการบ้านเมืองในช่วงที่ผ่านมา ฮ่องเต้จีทังจะวิจารณ์และใช้เวลาที่เหลือในการปกครองครั้งสุดท้าย

และวันนี้ยังมีองค์ชายและท่านอ๋องอาวุโสหลายท่านกลับมาเข้าเฝ้าที่เมืองหลวงด้วย

เขาได้พบกับชายชราผู้หนึ่งที่ขวางทางเขาไว้

หลังจากค้นความทรงจำสักครู่ เขาก็พอรู้ว่าชายชราผู้นี้คือจีตง น้องชายแท้ ๆ ของฮ่องเต้จีทัง

หากไม่ใช่เพราะได้รับดวงแสงที่บรรจุข้อมูลมากมายจากจางซวีคุน เขาคงไม่รู้ว่าชายชราตรงหน้าคือน้องชายแท้ ๆ ของฮ่องเต้จีทัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน