ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1235

บทที่ 1235 หนทางยังอีกยาวไกล ความฝันอันยิ่งใหญ่

จูกัดจือโม่ดวงตาสว่างวาบขึ้นทันที สายตาคมกริบมองไปยังญาติผู้พี่ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

จูกัดชื่อค่อย ๆ ปล่อยกระดาษขาวที่บันทึกข้อมูลล่าสุดทั้งหมดของเยว่ปู้ฝานในมือ ตัวอักษรบนกระดาษขาวค่อย ๆ จางหายไป แล้วร่วงลงช้า ๆ

“หากพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ต่อให้เยว่ปู้ฝานต้องตาย ก็ไม่มีทางตายในมือเจ้าได้”

“และความเป็นไปได้ที่มากกว่านั้นคือ เจ้าจะไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เลย เจ้าจะไม่มีวันไล่ตามความก้าวหน้าในการบำเพ็ญของเขาทัน”

“เจ้าจะไม่มีวันได้แก้แค้นอีกต่อไป!”

“แม้แต่ตระกูลจูกัดก็ทำไม่ได้หรือ?” จูกัดจือโม่เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เสียงดังก้องคล้ายฟองอากาศ

“ตระกูลจูกัดจะไม่เป็นศัตรูกับผู้เป็นเลิศง่าย ๆ โดยเฉพาะเพื่อเรื่องส่วนตัวของเจ้า” จูกัดชื่อประสานมือไพล่หลัง ร่างค่อย ๆ จางลง กลายเป็นตัวอักษรประหลาดสีดำสนิทลอยกระจายไปทั่ว

เหลือเพียงเสียงที่ดังมาไกลบ้างใกล้บ้างไม่รู้ทิศทางแต่ยังคงก้องกังวาน

“เซี่ยวไป๋เอ๋ย นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้า”

“หากเจ้าจะฝ่าฝืนคำสั่งของท่านหัวหน้าตระกูล ข้าห้ามเจ้าไม่ได้ แต่เจ้าจะฝ่าฝืนจิตใจตัวเองจริง ๆ หรือ?”

“หากคิดดีแล้วก็ออกเดินทางเถิด”

จูกัดเซี่ยวไป๋นั่งนิ่งเงียบ

พื้นที่ลับแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากอาวุธวิเศษที่แตกหักของตระกูลจูกัด

กระดาษสีขาวมากมายล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า บันทึกข้อมูลของผู้คนเกือบทั้งหมดในโลกใบนี้

แต่มีเพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่สามารถสัมผัสกระดาษขาวและเห็นเนื้อหาที่บันทึกไว้

และเมื่อไม่ได้สัมผัส ก็จะเห็นเป็นเหมือนตอนนี้ กระดาษขาวมากมายลอยอยู่บนท้องฟ้า ราวกับกระดาษเงินกระดาษทองหน้าสุสาน ไม่รู้กำลังไว้อาลัยให้ใครอยู่

“หนทางยังอีกยาวไกล…” จูกัดเซี่ยวไป๋ถอนหายใจพลางพูด ร่างกายสั่นเทาลุกขึ้นยืน ร่างของเขาค่อย ๆ จางหายไป เหมือนหยดหมึกที่หยดลงในน้ำ

……

บางคนร้อนรนวุ่นวาย บางคนฝันใหญ่

ในความฝันบางครั้งก็กลายร่างเป็นนกกระเรียน

จ้าวอู่เจียงกำลังฝัน ฝันว่าตัวเองกลายเป็นนกกระเรียนขาวอีกครั้ง

เขาใช้วิชานกกระเรียนขาวสยายปีกบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

เมฆขาวล่องลอย สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้า

เขามองลงไปยังพื้นดิน เห็นต้นอู๋ถงปลูกเต็มไปหมด

บางทีเขาอาจจะรู้สึกเหนื่อย จึงเกาะพักบนต้นอู๋ถงต้นหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน