ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1234

บทที่ 1234 ไปก่อเรื่องที่ดินแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ตอนกลาง

“อาอู้ว~ อาอู้ว~ อาอู้ว~” ราชาหมาป่าโลหิตแดงแหงนคอร้องเสียงดังอยู่พักใหญ่ มันกำลังบอกกับหญิงสาวเก็บดอกบัวว่า เสี่ยวไป๋จะทำภารกิจให้สำเร็จ ไม่ทำให้ผิดหวัง

หญิงสาวเก็บดอกบัวนั่งอยู่ในถังไม้ ยิ้มอย่างอ่อนโยน ค่อย ๆ พายไม้พายดอกบัว ผิวน้ำเป็นระลอกคลื่น นางค่อย ๆ ล่องลอยเข้าไปในส่วนลึกของโลกดอกบัว

“อาอู้ว อาอู้ว” ราชาหมาป่าอยากจะบอกว่า มันไม่มีอาวุธและของวิเศษติดตัว ขอให้หญิงสาวเก็บดอกบัวมอบให้มันสักอย่าง

แต่หญิงสาวเก็บดอกบัวเพียงแค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร แล้วค่อย ๆ หายลับไป

ราชาหมาป่าส่ายหัวส่ายหน้า ดูเหมือนจะกำลังพึมพำหอนเบา ๆ

คงจะหมายความว่า หญิงสาวเก็บดอกบัวไม่ได้ตอบตกลง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ บางทีอาจจะเป็นการยินยอมโดยนัยก็ได้

มันกระโจนดำลงไปในสระบัว เพื่อหาของวิเศษ

มันไม่ใช่หมาป่าที่โลภมาก แค่ได้กินเมล็ดบัวอิ่มท้องก็พอแล้ว

“อ๊าก!”

“อู้ว!!”

สระบัวเกิดระลอกคลื่นรุนแรง หัวหมาป่าขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

เสี่ยวไป๋ร้องครวญครางเสียงดังคล้ายผีหลอก แล้วคลานขึ้นฝั่ง

เมื่อครู่มันดำผุดลงไปในสระบัว มองผ่านน้ำอันลึกล้ำ เห็นมือมนุษย์มากมายโบกสะบัดอยู่ที่ก้นสระ

มือเหล่านั้นขาวซีดไร้เลือดฝาด ราวกับสาหร่ายที่แกว่งไกวอย่างน่าขนลุก

ภาพนี้ทำให้มันตกใจไม่น้อย

มันคิดว่า ดอกบัวงามถึงเพียงนี้ คงไม่ใช่เพราะใช้มนุษย์เป็นปุ๋ยกระมัง?

เสี่ยวไป๋สั่นเทาด้วยความหนาวสะท้าน ลากร่างที่เปียกปอนวิ่งออกห่างจากสระบัว

มันลืมความกังวลใจ ยิ่งวิ่งก็ยิ่งตื่นเต้น

ในที่สุด ร่างของมันก็ร่วงหล่นลงอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงลมหวีดหวิวดังผ่านข้างหู

มันมองดูท้องฟ้าและพื้นดินที่หมุนคว้าง เห็นแสงอาทิตย์อบอุ่น เห็นเมฆขาว เห็นขุนเขาไกลลิบ และพืชพรรณเหี่ยวเหลือง

ตู้ม!

ร่างใหญ่โตของมันตกลงในน้ำ

หัวหมาป่าโผล่ขึ้นจากน้ำศักดิ์สิทธิ์ ร่างทอดยาวบนแผ่นหินรูปดอกบัว

ปากหมาป่าแยกออก เผยเขี้ยวคมสองแถว ยิ้มอย่างมีเค้าความเป็นมนุษย์

จากนั้นรอยยิ้มก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ มันว่ายน้ำท่าสุนัขในน้ำศักดิ์สิทธิ์ มุ่งหน้าไปยังริมฝั่ง

ยิ่งเข้าใกล้ริมฝั่งมากเท่าไร สายตาของมันก็ยิ่งพร่าเลือนมากขึ้นเท่านั้น

มันราวกับเห็นภาพในอดีต ภาพของหมาป่าและม้าที่ล้มลงริมฝั่งน้ำศักดิ์สิทธิ์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน