ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1237

บทที่ 1237 เพลงกล่อมเด็ก

จ้าวอู่เจียงรู้แล้วว่าหลินอวี้กำลังจะพูดอะไร

ผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิที่ไม่มีการลงทะเบียนและไม่มีใบอนุญาตทางการ

จะอยู่ในเมืองหมิงจิ้ง แคว้นอู๋ถงได้อย่างไร?

หรือว่าจะเป็นชาวพื้นเมืองอู๋ถงที่ซ่อนตัวฝึกบำเพ็ญเพียรจนถึงขั้นจักรพรรดิ

แต่เรื่องนี้ไม่อาจทนต่อการตรวจสอบได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในราชวงศ์เซียนต้าโจว เพื่อความยั่งยืนนับพันปี จะส่งคนไปสำรวจสำมะโนประชากรเป็นระยะ ไม่มีทางซ่อนตัวได้

อาจารย์ที่หมู่บ้านตระกูลหลินผู้นี้ น่าจะมีผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง ทำให้เข้ามาในราชวงศ์เซียนต้าโจวและหลบเลี่ยงการลงทะเบียนครั้งแรกได้

หากเป็นการลงมือของผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุด ราชวงศ์เซียนต้าโจวก็จะไม่เข้าไปแทรกแซง นี่เป็นคำอธิบายเดียวที่เป็นไปได้ว่าทำไมอาจารย์ที่หมู่บ้านตระกูลหลินถึงไม่มีใบอนุญาตทางการ

คำอธิบายนี้ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้สึกกังวลมากขึ้น อาจารย์ผู้นี้ต้องการทำอะไร? สอดแนมข่าวสาร? วางแผนร้าย?

“ออกเดินทาง” จ้าวอู่เจียงรับรู้ได้ว่าคาถาอาคมได้ส่งถึงมือจางซวีคุนแล้ว เขาขมวดคิ้วด้วยความหนักใจ ระดมพลังวิชา รีบมุ่งหน้าไปยังแคว้นอู๋ถง

หลินอวี้รับคำ เขาติดตามองค์ชายของตนไปอย่างนอบน้อม

……

“พี่ พวกเราจะทำอย่างไรดีตอนนี้”

ณ ภูเขาเขียวนิรนาม ในกระท่อมหลังหนึ่ง

ชิงเอ๋อร์อุ้มดาบเดินไปมาที่หน้าประตูกระท่อม หางม้าสูงแกว่งไปมาเช่นเดียวกับจิตใจในตอนนี้ที่กำลังกระวนกระวายไม่สงบ

ตู๋กูหมิงเยว่สวมชุดเรียบหรู หว่างคิ้วมีรอยยิ้มบางเบาตลอดเวลา ทำให้ผู้พบเห็นอดใจไม่ไหวที่จะเข้าใกล้

นางอ่อนช้อยน่าหลงใหล อุ้มเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยที่กำลังหลับเบา ๆ อยู่ในอ้อมอก

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยขาวนวลอวบอิ่ม ขนตายาวสั่นไหวเบา ๆ มุมปากมีน้ำลายที่เช็ดไม่สะอาดไหลยืด

ชิงเอ๋อร์สวมชุดยาวสีฟ้าอ่อน ที่เอวคาดดาบยาวเล่มหนึ่ง และที่หลังก็แบกดาบยาวอีกเล่ม “นักพรตเฒ่านั่นไว้ใจไม่ได้ ไม่ใช่บอกว่าคำนวณไม่มีที่ผิดพลาด ลางสวรรค์ที่เขาปิดบังไว้ไม่อาจสืบค้นหรอกหรือ”

ตอนนี้นางร้อนใจเหลือเกิน

หัวหน้าสำนักศรัทธาษฎรจางหลินต้าวมอบเครื่องรางให้พวกนางแผ่นหนึ่ง ซึ่งแปลงกายเป็นป่าไผ่เขียวล้อมรอบกระท่อม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน