ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1244

บทที่ 1244 ผู้คุ้มกันหลี่จั่ว

“หากเจ้าต้องการอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเถอะ” หลี่ซ่านฉุนปล่อยมือจากปกเสื้อของหวังปิ่ง ร่างของหวังปิ่งทรุดลงพิงกับลำต้นอันแข็งแกร่งของต้นอู๋ถง

หลี่ซ่านฉุนพูดเสียงเรียบ

“ข้าไปละ”

ร่างของเขาพร่าเลือนไปชั่วขณะ แต่เพียงแวบเดียวก็กลับชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“พี่ซ่านฉุนรีบร้อนไปไหนกัน?” เงาร่างของเยว่ปู้ฝานปรากฏขึ้นพร้อมกับหลี่ซ่านฉุน ลมหายใจของเขาดูวุ่นวายเล็กน้อย แต่ไม่เห็นบาดแผลใด ๆ บนร่าง ดูเหมือนการขัดขวางของหลินอวี้จะไม่ได้ผล

หลี่ซ่านฉุนได้ยินน้ำเสียงตำหนิเบา ๆ จึงหัวเราะเยาะ

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงมาช้านัก?”

เยว่ปู้ฝานไม่ตอบ รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้าง ดวงตาของเขาจ้องมองเงาร่างที่อยู่ไม่ไกลจากกำแพงดินด้วยแววตาหม่นหมอง

จ้าวอู่เจียง!

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะได้พบจ้าวอู่เจียงอีกครั้งที่นี่

เขาคิดว่าจ้าวอู่เจียงหลบซ่อนตัวอยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียนเสียอีก

“ฮ่า ๆ ๆ…” เยว่ปู้ฝานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด

ในที่สุดเขาก็สามารถกำจัดจ้าวอู่เจียงที่เป็นฝันร้ายในใจนี้ได้อย่างราบคาบเสียที!

วันนี้ถือเป็นวันแห่งโชคลาภของเขาจริง ๆ ศัตรูมากมายมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ เขาจะกำจัดพวกมันให้สิ้นซากในคราวเดียว

หลังจากนี้ชีวิตของเขาจะราบรื่นไร้อุปสรรค

“องค์ชาย! องค์ชาย…”

หลินอวี้หอบหายใจระรัวมาปรากฏตัวนอกโรงเรียน เขาอยากจะบอกองค์ชายว่า เขาล้มเหลวในการสกัดเยว่ปู้ฝาน วรยุทธ์ของเยว่ปู้ฝานช่างประหลาดนัก

แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ กลับไม่เห็นร่างขององค์ชายเลย

เขาเห็นจูกัดเซี่ยวไป๋ร่างกระพริบวูบวาบ

“จูกัดเซี่ยวไป๋ องค์ชายไปไหน?”

จูกัดเซี่ยวไป๋คิดอย่างว่องไว

“ไปยังสถานที่สำคัญแห่งหนึ่ง องค์ชายรู้ว่าเจ้าจะมา จึงให้เจ้าช่วยพวกข้าหนึ่งแรง”

“เจ้าเห็นหรือไม่?”

“เยว่ปู้ฝานและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่นี่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน