ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1243

บทที่ 1243 ความประหม่าและความกังวล

จ้าวอู่เจียงยัดยื่นยันตร์อาคมสองแผ่นใส่อ้อมอกของตู๋กูหมิงเยว่และชิงเอ๋อร์พลางปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ทั้งสามแยกจากกัน

จ้าวอู่เจียงย่อตัวลง มองเด็กหญิงตรงหน้า พยายามฝืนยิ้มบนใบหน้า

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไร ก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของตนยังไม่อ่อนโยนพอ

เขาถูนิ้วมือไปมา

ครั้งนี้ไม่ใช่การครุ่นคิด แต่เป็นความประหม่า

เขาไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากอย่างไรดี

“นี่เจ้าหนูน้อย! ข้าคือพ่อของเจ้านะ!”

“เจ้าหนูน้อย… ข้าคือพ่อของเจ้าเอง”

เขาเล่าเรื่องตลกให้ตัวเองฟัง

เขายิ้มกว้าง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแปลกประหลาด ทั้งที่รู้คำตอบแต่ก็ถามว่า

“เจ้าชื่ออะไรหรือ”

“จ้าว… จ้าวเนี่ยนเซี่ย…” เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยจ้องตาโตกลมแป๋ว อยากจะมองชายตรงหน้า แต่ก็ไม่กล้ามอง

จ้าวอู่เจียงจับมือเย็น ๆ ของเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยอย่างอ่อนโยน พอรู้สึกสงสารจึงกำมือแน่นขึ้นอีกนิด

“ข้าชื่อจ้าวอู่เจียง”

“จ้าว เหมือนจ้าวในชื่อจ้าวเนี่ยนเซี่ย”

“อู่ แปลว่าไม่สามารถมาพบ”

“เจียง แปลว่าดินแดนที่อยู่ห่างไกล”

เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยรู้ว่าท่านพ่อชื่อจ้าวอู่เจียง นางจึงมองด้วยดวงตาเปี่ยมความหวัง

“ท่านคือท่านพ่อใช่หรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงได้ยินคำว่าท่านพ่อที่เอ่ยออกมาอย่างอ่อนหวาน หัวใจพลันอ่อนยวบ ราวกับหิมะในฤดูหนาวละลาย เขากอดเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยแน่น รู้สึกว่าดวงตาเริ่มร้อนผ่าว

ไม่ไกลออกไป บนต้นอู๋ถง หลี่ซ่านฉุนที่แบกดาบคู่อยู่ จับปกเสื้อด้านหลังคอของหวังปิ่ง ก่อนพูดเสียงเย็นชา

“ไป ออกจากที่นี่ก่อน เยว่ปู้ฝานยังไม่มา อาจจะมีอะไรผิดพลาด”

“ไม่!” ใบหน้าของหวังปิ่งบิดเบี้ยว ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่กระดูก

บาดแผลตรงแขนที่ถูกตัดขาดไม่มีทางรักษาให้หาย ราวกับมีบางสิ่งฝังรากลึกในเนื้อและเลือดของเขา คอยดูดซับสารอาหารไปเรื่อย ๆ

ความเจ็บปวดนี้ทำให้เขาไม่อยากจากไปเช่นนี้

ยิ่งไม่พอใจกว่านั้นคือชายผู้ที่ทำร้ายเขา ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยมองเขาด้วยซ้ำ ราวกับว่าเขาเป็นเพียงขยะ เป็นของไร้ค่า เป็นคนไร้ความสำคัญไม่มีน้ำยา!

สำหรับเขาแล้ว นี่คือความอัปยศที่ทนไม่ได้ที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน