ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1256

บทที่ 1256 วิธีทักทายแบบปกติ

“หากวางแผนทุกอย่างไว้แล้วจริง แล้วเหตุใดพวกข้าจึงมองออกเล่า?”

หลี่เว่ยยางในชุดคลุมแดงพลิ้วไหวหัวเราะเยาะ

“หากเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นเขาก็แพ้เหมือนกัน”

“พวกเจ้าก็ไม่ได้ชนะเช่นกันไม่ใช่หรือ?”

เมิ่งอวี่เล่นกับเปียถักของนาง พลางมองดูท้องฟ้าทั้งสี่ทิศอย่างเบื่อหน่าย

ใบหน้าแสดงความไม่ใส่ใจ

“พวกข้าเข้าใจสถานการณ์แล้ว แต่พวกเจ้ายังไม่” หลี่เว่ยยางรู้ว่าเมื่อมีเมิ่งอวี่อยู่ เขาไม่อาจจับตัวภรรยาและลูกของจ้าวอู่เจียงมาเป็นตัวประกันได้อีก

เมื่อเมิ่งอวี่ปรากฏตัว ย่อมต้องมีผู้อื่นปรากฏตัวด้วยแน่นอน

จุดประสงค์อีกอย่างของพวกเขาก็บรรลุแล้ว

“ครั้งนี้จะไม่มีเทพอสูรมาขวางทางอีก” หลี่เว่ยยางกลับมามีสีหน้าเมตตาอ่อนโยนดังเดิม

“พระองค์กำลังจะตื่นบรรทมใช่หรือไม่?” ในที่สุดเมิ่งอวี่ก็เอ่ยอย่างจริงจัง พูดเรียบ ๆ ว่า “ดังนั้นพวกเจ้าจึงรีบร้อนทดสอบ เตรียมการครั้งสุดท้าย”

“จงเพลิดเพลินกับช่วงเวลาสงบสุขสุดท้ายของพวกเจ้าเถิด”

หลี่เว่ยยางพูดอย่างสุภาพราวกับเป็นผู้อาวุโสผู้เมตตาที่กำลังสั่งสอนผู้น้อย

“หายนะของสรรพสัตว์กำลังจะมาถึงแล้ว”

“ฮึ! ถึงจะเป็นเช่นนั้น พวกข้าก็จะไม่มีวันเป็นเหมือนพวกเจ้าที่เป็นคนทรยศต่อโลก” เสียงดุดันดังขึ้น ชายชราที่สวมชุดคลุมหลากสีสันปรากฏกายขึ้นด้านหลังหลี่เว่ยยาง

ผู้มาเยือนคือหนึ่งในเฒ่าผู้อาวุโสคนปัจจุบันของสำนักสามพิษและยังเป็นผู้พิทักษ์ของสำนักสามพิษ เจียงไฉ่เหอ อาจารย์ของมู่เชียนเชียน

“ผู้รู้จักกาลเทศะคือคนฉลาด” หลี่เว่ยยางไม่หันกลับไปมอง ยังคงยิ้มอย่างเมตตา

“ฮึ… ไปให้พ้นกับคำว่าผู้รู้จักกาลเทศะคือคนฉลาดของเจ้า ในประวัติศาสตร์มนุษย์ ไม่เคยขาดคนอย่างพวกเจ้า” เจียงไฉ่เหอพับแขนเสื้อขึ้น ความหมายชัดเจนโดยไม่ต้องพูด

“ทั้งที่สามารถร่วมแรงร่วมใจต่อต้านศัตรู เผชิญหน้าไปด้วยกัน แต่กลับเลือกที่จะทรยศทุกคน”

หลี่เว่ยยางไม่โกรธ เพียงหัวเราะเบา ๆ

แม้เจียงไฉ่เหอจะเป็นชายชรา แต่ดูกระฉับกระเฉง โดยเฉพาะการสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสดใส ดูเหมือนคนที่ทันสมัยอยู่เสมอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน