ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1262

บทที่ 1262 เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็จะคลี่คลาย

“ผู้ที่รู้จักกาลเทศะคือคนฉลาด”

“สำหรับพวกเจ้า ไม่ว่าเมื่อไรที่รู้จักปรับตัวตามสถานการณ์ก็ไม่สายเกินไป”

“แม้จะเผชิญหน้ากับเจียงไฉ่เหอที่กำลังโกรธจัด ก็ยังไม่ลืมที่จะพยายามโน้มน้าว”

“เรื่องวันนี้ ขอให้จบลงแค่นี้เถิด”

“เจ้าและข้าต่างพักฟื้น ก็จะได้รับชัยชนะในที่สุด” มีคนหนึ่งเอ่ยปาก ไม่อยากจะต่อสู้วุ่นวายกับเจียงไฉ่เหอที่กำลังโกรธจัด

เจียงไฉ่เหอชัดเจนว่าเขาเพิ่งสูญเสียศิษย์ที่รัก

เขาโกรธจนหัวใจเต้นรัวจนต้องการหาพวกเขามาระบายความโกรธ

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป การต่อสู้ของเหล่ายอดฝีมือนี้ ผู้ที่ประจันหน้าก็ประจันหน้า ผู้ที่รอดูท่าทีก็รอดูท่าที ผู้ที่ต่อสู้วุ่นวายก็ต่อสู้วุ่นวาย ผู้ที่ดูการต่อสู้ก็ดูการต่อสู้

การต่อสู้เอาเป็นเอาตาย สำหรับยอดฝีมือแล้ว เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้

ยอมเสียเนื้อหนังและกล้าที่จะลากจักรพรรดิลงจากบัลลังก์

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นผู้ที่มีวรยุทธ์สูงส่งถึงฟ้าดินเช่นนี้?

หากจะสู้กันถึงตายจริง ๆ เจียงไฉ่เหอคนเดียวก็เพียงพอที่จะแลกกับคนสองคนที่อยู่ในที่นี้ ไม่ว่าจะเป็นหลี่เว่ยยางก็ดี หรือลู่จ้งที่วรยุทธ์ล้ำลึกและกำลังจะก้าวเข้าสู่ขั้นสูงสุดก็ดี

สำหรับหลี่เว่ยยางและคนอื่น ๆ แล้ว สถานการณ์ที่มั่นใจในชัยชนะ ก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงมากเกินไป

ภัยพิบัติกำลังจะตื่น พวกมันจะพัดพาโลกทั้งใบไปพร้อมกับภัยพิบัติ เปิดศักราชใหม่

“ถอยกันเถอะ” หวังอ่ายจากตระกูลหวังเอ่ยเสียงทุ้ม

ท้องฟ้าและแผ่นดินยิ่งสว่างไสวขึ้นเรื่อย ๆ ผู้คนทยอยถอนตัวออกไปไม่หยุด

เจียงไฉ่เหอโกรธอย่างไร้เหตุผล หันปลายหอกไปที่ลู่จ้ง

“ไอ้แก่ตระกูลลู่ เหตุใดเจ้าไม่ลงมือแต่เนิ่น ๆ!”

ลู่จ้งถูกเจียงไฉ่เหอฉีกร่างไม่หยุด แล้วก็ถูกวาดขึ้นใหม่ไม่หยุด คิ้วของเขาไม่ได้แสดงความโกรธแค้นใด ๆ ดูสง่างามเหมือนเซียนและนักพรต เขามองเจียงไฉ่เหอที่กำลังระบายความโกรธอย่างเงียบ ๆ

เมิ่งอวี่ส่ายหน้า พลางถอนหายใจ มองไปทางที่พี่ชายจากไป ร่างของนางค่อย ๆ จางลง สุดท้ายก็กระจายไปตามสายลม

นางเป็นเพียงเมิ่งอวี่ที่เกิดจากความยึดมั่นในตัวหลี่จั่วและความแค้นที่เสี่ยวไป๋แบกไว้ ไม่ใช่ร่างจริง

……

ดินแดนตะวันออกของเซียนหลิง ตระกูลลู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน