ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1266

บทที่ 1266 วันธรรมดา

นี่เป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง

อากาศที่หนาวเย็นรวมกับความอบอุ่นของผ้าห่ม ปิดผนึกความทะเยอทะยานของจ้าวอู่เจียง

โชคดีที่จ้าวอู่เจียงมีความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ แม้ความทะเยอทะยานจะถูกปิดผนึก แต่สิ่งที่ควรตื่นตัวก็ยังคงตื่นตัว

น่าเสียดายที่ตั๊กแตนจับจักจั่น นกกระจอกอยู่ข้างหลัง จ้าวอู่เจียงหลบพ้นการปิดผนึกของผ้าห่ม แต่กลับไม่พ้นการปิดผนึกของเซวียนหยวนจิ้ง

บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ย่อมรู้จักถอยเพื่อรุก จ้าวอู่เจียงถอยเพื่อรุก เก้าก้าวรวมเป็นหนึ่ง หลังจากการแลกเปลี่ยนหลายครั้ง ในที่สุดก็ทำให้เซวียนหยวนจิ้งหลับไป

เมื่อลุกจากเตียง ก็เป็นช่วงปลายยามเช้าแล้ว

จ้าวอู่เจียงไปพบตู๋กูหมิงเยว่และลูกสาว

เมื่อเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยเห็นจ้าวอู่เจียงก็หลบไปด้านหลังตู๋กูหมิงเยว่อย่างขี้อาย โผล่หัวเล็ก ๆ ออกมา ดวงตากลมโตจ้องมองตรง ๆ ไม่พูดอะไร และไม่เดินเข้ามาหา

นางรู้สึกแปลกหน้ากับสภาพแวดล้อมนี้ และรู้สึกแปลกหน้ากับท่านพ่อด้วย

จ้าวอู่เจียงรู้สึกผิดอย่างมาก เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยอายุเกือบสองขวบแล้ว แต่เขาไม่เคยได้อยู่เคียงข้างนางเลยแม้แต่วันเดียว

ความหดหู่พลันผุดขึ้นในใจเขา เขาไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร

ตู๋กูหมิงเยว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะอุ้มเสี่ยวเนี่ยนเซี่ย เดินเข้าไปหาจ้าวอู่เจียงพูดกับเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ให้ท่านพ่ออุ้มหรือไม่?”

จ้าวเนี่ยนเซี่ยเม้มปากไม่พูดอะไร

ตู๋กูหมิงเยว่ยิ้มแล้วส่งจ้าวเนี่ยนเซี่ยให้จ้าวอู่เจียงซึ่งในตอนนั้นรู้สึกงุ่มง่ามไม่รู้จะวางมือไว้ที่ไหน แต่ก็ยังอุ้มจ้าวเนี่ยนเซี่ยไว้ในอ้อมอกอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

เขาหัวเราะเบา ๆ รู้สึกถึงความพึงพอใจที่บรรยายไม่ถูกไปทั่วร่าง

“ท่านพ่อ…” จ้าวเนี่ยนเซี่ยมองไปที่จ้าวอู่เจียงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย แล้วเรียกด้วยเสียงใส ๆ

“เอ่อ… เอ่อ…” จ้าวอู่เจียงตอบอย่างเงอะงะ รีบตอบรับสองครั้ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มนับไม่ถ้วน

“จ้าวเนี่ยนเซี่ยเด็กดี”

บรรยากาศในห้องอบอุ่น กาลเวลาหยุดนิ่ง ทั้งสงบและเป็นสุข

……

พระราชวังหลวง ตำหนักตะวันออก

ห้องหนังสือของรัชทายาท

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน