ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1269

บทที่ 1269 หญิงสาวผู้ชาญฉลาด

ใบหน้าน่ารักของซูเสี่ยวเหยาอยู่ห่างจากคางและปลายจมูกของจ้าวอู่เจียงเพียงนิด กลิ่นหอมของหญิงสาวโชยมา จนจ้าวอู่เจียงถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างแนบเนียน

“ฮึ” เสียงฮึดฮัดแผ่วเบาดังขึ้น ตามด้วยเสียงงอนออายและโกรธของซูเสี่ยวเหยา

“แล้วทำไมองค์ชายถึงไม่เคยมองข้าตรง ๆ อีกเลยหลังจากงานเลี้ยงค่ำคืนนั้น?”

“ข้านึกว่าตนเองหน้าตาไม่ดี หรือพูดจาเย็นชาจนผลักไสผู้คนให้ห่างไกลเป็นพันลี้เสียอีก”

“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างเรียบเฉย

ซูเสี่ยวเหยานับว่าเป็นหญิงสาวที่โดดเด่น แต่เขาดูเป็นคนที่ชอบผู้หญิงสวยแล้วก็หลงใหลทันทีหรือ?

ใช่!

แต่เขาเป็นคนที่มีหลักการในความหลงใหลความงาม การชื่นชอบความงามเป็นเรื่องปกติที่สุด การรู้จักชื่นชมความงามคือคุณสมบัติอันดีของการเป็นคน

แต่ในขณะเดียวกัน เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยพลังและไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำอีกต่อไปแล้ว

เขายังมีหัวใจของเด็กหนุ่ม แต่การพาตู๋กูหมิงเยว่และจ้าวเนี่ยนเซี่ยกลับมาครั้งนี้ ทำให้เขาได้เข้าใจบางสิ่ง

เมื่อมีภรรยาและลูกอยู่ข้างกาย เขาจะไม่มีวันไปยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่นเด็ดขาด

นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาให้เหล่าชายาของรัชทายาททั้งหลายกลับไปพักฟื้นที่บ้าน

มิเช่นนั้นหากมีคนมาขอพบทีละคน ๆ เขาจะรับมืออย่างไร?

จ้าวอู่เจียงตอบอย่างจริงจังว่า “ข้าเพียงแค่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว และมีครอบครัวด้วย”

“ฮึ” ซูเสี่ยวเหยาใช้ฟันขบริมฝีปากแดง

“หากเป็นพี่ชายข้าพูดเช่นนี้ ข้าก็คงเชื่อ แต่ท่านน่ะหรือ ใครในเมืองหลวงบ้างที่ไม่รู้ว่าท่านเจ้าชู้?”

“…” จ้าวอู่เจียงพูดไม่ออก โอ้โห… หลังจากได้รับประโยชน์จากจีปอฉางแล้ว ก็ต้องมารับกรรมแทนจีปอฉางเสียแล้ว

“ข้าไม่ได้บังคับท่าน” ซูเสี่ยวเหยาค่อย ๆ ถอดหมวกขุนนางหญิงออก ผมดำยาวสลวยราวกับสายน้ำตกสยายออกปกคลุมด้านหลังศีรษะและหน้าอก ตอนนี้นางดูมีความงดงามใสบริสุทธิ์มากขึ้น แต่คำพูดกลับมีความเอาแต่ใจมากขึ้น

“วันนี้ส่งบทกวีให้ข้าหนึ่งบท ข้าก็จะไป แล้วค่อยมารบกวนท่านใหม่ในคราวหน้า”

“มิเช่นนั้น วันนี้ข้าจะไม่ไปแล้ว…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน