ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1270

บทที่ 1270 ร่วมสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ

“คุณหนูเสี่ยวเหยา เชิญตามสบาย” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างเรียบเฉย กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง ละอองลมและเกล็ดหิมะในรัศมีสามจั้งรอบตัวทั้งสองคนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง

ความฉลาดและสัญชาตญาณของซูเสี่ยวเหยานั้นร้ายกาจจริง ๆ

แต่ไม่ว่าจะเป็นสัญชาตญาณหรือการคาดเดา ล้วนไม่มีหลักฐาน

อีกอย่าง ถึงมีหลักฐาน แล้วจะเป็นอย่างไร?

เขาไม่อยากก่อให้เกิดความวุ่นวายและความสับสน ไม่ได้หมายความว่าเขากลัว

และซูเสี่ยวเหยาก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะไปฟ้องใคร ไม่เช่นนั้นนางคงไม่มาบอกเรื่องพวกนี้กับเขาโดยเฉพาะ แถมยังบอกเขาเรื่องที่รัชทายาทกำลังสืบสวนเขาอีกด้วย

บุญคุณนี้ไม่ได้ใหญ่โต แต่ก็ไม่เล็กน้อย

พอประมาณ แต่ก็นับเป็นบุญคุณอย่างหนึ่ง เขาไม่ชอบติดค้างใคร

เขาติดค้างคนมามากพอแล้ว

ผลลัพธ์ที่ซูเสี่ยวเหยาต้องการ เขายังให้ไม่ได้ในตอนนี้

จะลงมือก็ไม่มีความแค้น

การพัวพันด้วยความรักของหญิงสาวเช่นนี้ ทำให้เขาหลุดพ้นได้ยากจริง ๆ

อา… นี่มันชะตากรรมที่ต้องถูกผู้หญิงพวกนี้ตามรังควานไปถึงเมื่อไรกันนะ

“ข้าจะกลับมาหาท่านอีก” ซูเสี่ยวเหยามุมปากยกยิ้ม หมุนตัวอย่างร่าเริง เดินย่ำหิมะอย่างเบาสบาย หายลับไปในม่านหิมะที่โปรยปราย

จ้าวอู่เจียงถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย แต่โบราณมา คนที่มากรักมักเหลือเพียงความเสียใจ…

……

ฟ้าในฤดูหนาวมืดลงอย่างรวดเร็ว

จ้าวอู่เจียงกับเซวียนหยวนจิ้ง ตู๋กูหมิงเยว่ ชิงเอ๋อร์กำลังรับประทานอาหารเย็น

จ้าวเนี่ยนเซี่ยกำลังกินอาหารเสริมที่ตู๋กูหมิงเยว่ต้มเองโดยเฉพาะ

ทุกคนในครอบครัวมีความสุขอย่างล้นเหลือ

จ้าวอู่เจียงผู้ก้าวเข้าสู่เส้นทางการบำเพ็ญและแทบไม่ได้เพลิดเพลินกับอาหารอร่อยอย่างแท้จริง กำลังมีรอยยิ้มที่ดูแข็ง ๆ อยู่บนใบหน้า

เนื้อวัวตุ๋นน้ำแดง ไข่ตุ๋นเก๋ากี๋ มันเทศผัด เต้าหู้ทรงเครื่อง…

เขาไม่รู้ว่าจะกลืนลงไปได้อย่างไร เพราะเขาไม่เคยต้องการสิ่งเหล่านี้เลย

ตุบ!

ในชามของเขามีคนตักไข่ตุ๋นเก๋ากี๋มาให้หนึ่งช้อน แล้วยังคีบเนื้อวัวตุ๋น้ำแดงมาให้อีกสองสามชิ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน