บทที่ 1288 เข้าเฝ้าอิ้นอ๋อง
หลี่กง หนึ่งในผู้ดูแลจวนเจ้าเมืองอยากจะแกล้งตาย เพราะมันช่างน่าอับอายเหลือเกิน
ก่อนหน้านี้เขายังพูดถึงเรื่องการล่วงเกินอะไรพวกนั้นอยู่ แต่พริบตาเดียวก็ถูกคนจับกดลงกับพื้น ช่างน่าอับอายเหลือเกิน
แต่เขารู้ดีว่าไม่สามารถแกล้งตายได้ และกำลังเสริมของเขาก็มาถึงแล้ว องครักษ์ของจวนเจ้าเมือง หรือก็คือทหารรักษาการณ์เมืองเทียนอู๋ กองทหารเทียนอู๋กำลังเดินทางมา มีกำลังเพียงพอที่จะต่อกรกับชายเสื้อเทาตรงหน้า
การมาถึงของกองทหารเทียนอู๋ยังแสดงให้เห็นว่าเจ้าเมืองได้สังเกตเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้แล้ว
เมื่อเจ้าเมืองออกหน้าเอง เรื่องนี้ย่อมจะได้รับการแก้ไขอย่างแน่นอน คนต่างถิ่นสองคนนี้ย่อมหนีไม่พ้นการถูกลงโทษ
“ช่างรังแกคนเหลือเกิน เจ้ากล้าโจมตีข้าโดยไม่ทันตั้งตัว!” หลี่กงลุกขึ้นยืนพลางจ้องมองด้วยความโกรธ
“แต่พวกเจ้าสองคนเป็นเพียงพวกเลวระยำ เมื่อเผชิญหน้ากับกองกำลังรักษาการณ์เมืองเทียนอู๋ของพวกข้า พวกเจ้าย่อมหนีไม่พ้นความพ่ายแพ้”
เสียงอาวุธกระทบเกราะดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไม่นานนัก กองกำลังสวมเกราะสีดำสนิทถือหอกเดินเข้ามา ล้อมทุกคนที่อยู่ในที่นั้นไว้
จากกองทหารเทียนอู๋ มีชายชราคิ้วขาวเคราขาวยาวสวมหมวกเกราะสีเงินขาวเดินออกมา
“พี่เฉินเฉิง” หลี่กงมีรอยยิ้มประจบอยู่บนใบหน้า เดินเข้าไปต้อนรับ เขากำลังจะพูดว่าคนต่างถิ่นสองคนนี้ก่อกวนความสงบของเมืองเทียนอู๋ แต่ชายชราคิ้วขาวเคราขาวก็จ้องเขาอย่างดุดัน ทำให้เขาต้องปิดปากอย่างเก้อเขิน
ชายชรากวาดตามองทุกคนที่อยู่ในที่นั้นด้วยสีหน้าเย็นชาและเคร่งขรึม
เขาคือผู้บัญชาการกองทหารเทียนอู๋ ในเมืองเทียนอู๋ มีตำแหน่งรองจากเฉินสือเท่านั้น
“พี่เฉิง ท่านมาเสียทีนะ” เฉินตงเซิงเหมือนเด็กที่ถูกรังแก วิ่งเหยาะ ๆ ไปข้างกายผู้บัญชาการ แล้วคล้องแขนผู้บัญชาการไว้
“หากท่านมาช้ากว่านี้อีกนิด ตงเอ๋อร์คงถูกคนต่างถิ่นสองคนนี้ตีตายแล้ว…”
เฉินตงเซิงหวังว่าผู้อาวุโสที่มีพลังแข็งแกร่งไร้เทียมทานผู้นี้จะเข้าข้างตน
ชาวบ้านที่มุงดูพากันซุบซิบ วันนี้ทหารเทียนอู๋มาถึงแล้ว คนนอกสองคนนี้คงมีปัญหาใหญ่แล้ว
หลินอวี้ขมวดคิ้ว ก้าวเข้าใกล้องค์ชายของตนอีกก้าวหนึ่ง ชายชราจากทหารเทียนอู๋ผู้นี้มีพลังไม่ด้อยไปกว่าเขาเลย คนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายอย่างมาก
จ้าวอู่เจียงเอามือข้างหนึ่งไพล่หลังด้วยสีหน้าเรียบเฉย และแขวนรอยยิ้มบาง ๆ อ่อนโยนและดูไม่มีพิษภัย
“วันนี้หากเจ้าถูกตีตาย ก็เป็นเพราะเจ้าสมควรตาย” ผู้บัญชาการทหารเทียนอู๋ เฉินเฉิง จ้องเฉินตงเซิงด้วยสายตาดุดัน จากนั้นก็ถอดหมวกเกราะออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก
ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของผู้คน เขาคุกเข่าข้างหนึ่ง วางหมวกเกราะไว้ข้างตัว แล้วก้มศีรษะคำนับชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังชายชุดเทา
“เฉินเฉิง ผู้บัญชาการทหารเทียนอู๋แห่งเมืองเทียนอู๋ มณฑลอู๋ถง ขอคารวะอิ้นอ๋อง!”
ทหารเทียนอู๋ทั้งหมดก็พากันคำนับตาม ทันใดนั้นเสียงเกราะกระทบกันก็ดังขึ้นจนกังวาน ดูทรงพลัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า