ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1293

บทที่ 1293 เฒ่าปากมากกับชายที่หนีเอาชีวิตรอด

จ้าวอู่เจียงมองไปที่ผู้เฒ่าเฉินสือด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

เฉินสือกระแอมเบา ๆ ดูเหมือนจะตระหนักว่าตนเองพูดมากเกินไป

เขาทำท่าพนมมือด้วยใบหน้าเลื่อมใส

“ท่านอย่าสนใจคำพูดเพ้อเจ้อของข้าเลย ขอให้เทพเจ้าแห่งเต๋าคุ้มครองท่านก็แล้วกัน อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าชอบพูดความจริง”

ความเงียบอันยาวนานปกคลุม

“ท่านจะอยู่กินอาหารเย็นสักมื้อหรือไม่?” ผู้เฒ่าเฉินสือเสนอเพื่อบรรเทาความเงียบอึดอัดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“ไม่ละ ข้ายังต้องไปดูเมืองอื่น ๆ อีก รวมถึงมณฑลที่ประสบภัยพิบัติทั้งหมดด้วย ข้าต้องไปดูให้ทั่ว” จ้าวอู่เจียงโบกมือปฏิเสธ

“เรื่องนี้ไม่ควรเป็นหน้าที่ของท่าน” เฉินสือถอนหายใจ

“แต่มันก็สมควรที่ท่านต้องมาดูด้วยตัวเอง”

“ผู้สูงส่งต้องลงมือทำด้วยตนเอง”

จ้าวอู่เจียงได้รับยันตร์มาแล้ว นี่คือหลักฐานการผ่านด่านที่เขาต้องการ จึงตัดสินใจลุกขึ้นกล่าวลา

จุดหมายต่อไป คือการเดินทางไปเยี่ยมเมืองต่าง ๆ กับหลินอวี้

“ท่านเจ้าเมืองเฉิน ข้าคงไม่รบกวนท่านอีกต่อไป” จ้าวอู่เจียงประสานมือคำนับ

“เอ่อ… ใช่แล้ว ที่นี่มีเอกสารราชการเกี่ยวกับการบรรเทาภัยพิบัติโดยละเอียด ทั้งหมดเป็นรายงานที่ส่งมาจากผู้ปกครองเขตทั้งยี่สิบสามคน น่าจะมีประโยชน์สำหรับองค์ชาย” เฉินสือล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมเต๋าเก่า ๆ ขาด ๆ ที่ดูแห้งเหี่ยว แล้วหยิบสมุดบัญชีเล่มหนาออกมา

หลินอวี้รับมาแล้วส่งให้องค์ชายของตนอย่างเคารพ

จ้าวอู่เจียงเปิดดูอย่างผ่าน ๆ แล้วพยักหน้า มีเอกสารราชการนี้ จะช่วยประหยัดเวลาได้มาก

จ้าวอู่เจียงสั่งให้หลินอวี้เก็บสมุดบัญชีให้ดี จากนั้นทั้งสองคนก็กล่าวลาและออกจากอารามไป

เฉินสือส่งพวกเขาด้วยตัวเอง หลังจากมองทั้งสองคนจากไป ใบหน้าที่เคยยิ้มอย่างสงบก็เปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าหมอง เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย

เขาพึมพำไม่หยุด

“จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี ข้าช่างปากมากเหลือเกิน ถ้าพี่ใหญ่คุนคุนรู้เข้า จะแย่แน่”

“จะทำอย่างไรดี”

“จะทำอย่างไรดี เจ้าหนุ่มนั่นจะฟังออกหรือไม่นะ”

“การรู้ล่วงหน้าจะทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ที่ไม่ดีหรือไม่”

“ทำอย่างไรดี? โอ้… ข้าช่างน่าตายจริง ๆ”

“ทำไมข้าถึงได้ปากมากเช่นนี้”

“ข้าสมควรตายเหลือเกิน”

……

“ไม่มีผู้ใดสมควรตาย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน