ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1292

บทที่ 1292 เปิดเผยความลับสวรรค์

“นี่มันไม่ใช่การรังแกคนอ่อนแอแล้วกลัวคนแข็งแกร่งหรอกหรือ…” หลินอวี้พึมพำเบา ๆ

จ้าวอู่เจียงรับยันตร์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

ยันตร์นี้ดูเหมือนทำอย่างลวก ๆ ศิลปะการวาดเครื่องรางก็ดูเรียบง่ายมาก แต่เพียงแค่เขามองมันเพียงแวบเดียว ก็รู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขาถูกดูดเข้าไปในยันตร์นั้น

ในตอนนี้ สิ่งที่เขาถืออยู่ไม่ใช่เพียงแค่เครื่องรางชิ้นหนึ่ง แต่เป็นดั่งจักรวาลทั้งใบ

“ไม่ใช่อย่างนั้น” ผู้เฒ่าเฉินสือส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“การต่อสู้กับผู้สูงส่ง เมื่อเกิดผลกระทบ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บคือประชาชน”

“การต่อสู้กับคนต่ำช้า พวกเขาไม่สามารถสร้างคลื่นอะไรได้มาก สิ่งที่ปกป้องได้ก็คือประชาชน”

“ดังนั้นนี่ไม่เรียกว่ารังแกคนอ่อนแอแล้วกลัวคนแข็งแกร่ง แต่เรียกว่าการกระทำที่ชาญฉลาด”

หลินอวี้ทำท่าเข้าใจโดยไม่พูดอะไรอีก เขาได้ยินความหมายแฝงแล้ว

โอ้โฮ… การต่อสู้กับผู้สูงส่ง หรือว่าพลังของเจ้าเมืองเฉินนี้ได้…

กลายเป็นพลังจักรพรรดิแล้วหรือ? จ้าวอู่เจียงนึกถึงพลังเวทย์ของผู้เฒ่าตรงหน้าที่ขวางทางพวกเขาก่อนหน้านี้ เส้นทางเบื้องหน้าดูเหมือนถูกสวรรค์และโลกปิดกั้นในชั่วพริบตา ทำให้ไม่สามารถเดินต่อไปได้

ในตอนนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังของตาเฒ่านี่ไม่ธรรมดาเลย

หากจะบอกว่าตาเฒ่าผู้นี้มีพลังจักรพรรดิ เขาก็มองไม่ออก

“ถือยันต์แผ่นนี้ไว้ ท่านจะไปที่ใดในเมืองอู๋ถงก็ได้” เฉินสือก็รินชาเย็นให้ตัวเองหนึ่งถ้วย ใบชาแตกละเอียด ลอยไปมาไม่หยุด

เขาดื่มรวดเดียวหมด เคี้ยวใบชาที่แตกละเอียดกลืนลงท้องไปด้วย แล้วร้องอย่างสบายอารมณ์

“และนอกจากนั้น ในสิบสามมณฑลของต้าโจว ยกเว้นมณฑลไป๋ฉือและเสี่ยวกั๋ว ด้วยยันต์แผ่นนี้จะไม่มีใครแตะต้องท่านได้”

“แล้วจางซวีคุนล่ะ?” จ้าวอู่เจียงถามพลางยิ้ม

“ศิษย์พี่คุนคุนน่ะหรือ?” เฉินสือทำปากดังจั๊บ ๆ

“นอกจากเขาจะอิ่มจนเกินพอแล้วอยากลงมือกับท่าน”

“ขอถามว่าเจ้าเมืองเฉินมีตำแหน่งอะไรในสำนักศรัทธาปฐพี…” จ้าวอู่เจียงสงสัย บางทีเฉินสือผู้นี้อาจมีตำแหน่งสูงในสำนักศรัทธาปฐพี

“ไม่มีตำแหน่งอะไรทั้งนั้น” เฉินสือส่ายหน้า พูดอย่างจริงจัง

“ข้าเป็นนักพรตจากสำนักศรัทธาษฎรไม่ได้บำเพ็ญบุญกุศล ไม่ได้บำเพ็ญวิถีไร้อารมณ์”

“ไม่สอดส่องความลับสวรรค์ ไม่คำนวณชะตาชีวิต” เฉินสือเสริมประโยคสุดท้าย

คำถามที่จ้าวอู่เจียงอยากถามติดอยู่ที่ริมฝีปาก เขาจึงไม่มีอะไรอยากถามอีก

เขาเก็บยันต์ไว้อย่างดี คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจัง

“ท่านเจ้าเมืองเฉิน เหตุใดวันนี้เจ้าถึงต้องการให้ข้าไปกราบไหว้เทพอสูรด้วย?”

“ไม่ควรกราบไหว้หรือ?” เฉินสือดูรุงรังมอมแมม แต่เวลาพูดมักมีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน