ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1291

บทที่ 1291 ผู้สูงส่งยากที่จะขวางได้

เมื่อมาถึงหน้ารูปปั้นเทพอสูร ผู้เฒ่าเฉินสือจุดธูปหนึ่งดอก ปากพึมพำท่องคาถา หลังจากปักธูปเสร็จแล้ว เขาก็พาจ้าวอู่เจียงกับหลินอวี้เดินผ่านประตูหลังของศาลเจ้า

ห่างจากประตูหลังออกไปประมาณสี่จั้ง มีสำนักเต๋าตั้งอยู่ ถึงจะเล็กกว่าศาลเทพอสูรอยู่หลายส่วน และดูทรุดโทรมเงียบเหงา

เมื่อไม่มีคนพลุกพล่านซ้ายขวา ผู้เฒ่าเฉินสือก็ผลักประตูใหญ่ของสำนักเต๋าเปิดออก แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า

“ท่านมาตรวจสอบเรื่องการบรรเทาภัยพิบัติใช่หรือไม่”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า แล้วก้าวเข้าไปในสำนักเต๋า

ภายในสำนักมีข้าวของมากมาย นอกจากกระถางธูป โต๊ะหมู่บูชา ธงยาว คัมภีร์ ยังมีเครื่องมือทำนาบางอย่าง ธัญพืชและผลไม้ที่บรรจุในตะกร้าไม้ไผ่ แม้กระทั่งอาวุธต่าง ๆ เช่น ดาบ หอก กระบอง ขวาน ง้าว ตะขอ และส้อมที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้น

ที่นี่ไม่เหมือนสำนักเต๋าเลย แต่ดูเหมือนสถานที่เก็บของเก่าเสียมากกว่า

มันแตกต่างจากอารามอู๋เหวยที่จ้าวอู่เจียงเคยเห็นในย่านเจียงตู่ของราชครูอย่างสิ้นเชิง

ภายในอารามอู๋เหวยมีข้าวของเครื่องใช้น้อยมาก ในความเรียบง่ายนั้นกลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายของการกลับคืนสู่ธรรมชาติ ราวกับนักพรตที่มุ่งบำเพ็ญตนโดยไม่สนใจเรื่องทางโลก

แต่ที่นี่ กลับเหมือนบ้านของชาวบ้านที่มีฐานะค่อนข้างดีในหมู่บ้านธรรมดา ทั้งมั่งคั่งและยุ่งเหยิง

“เรื่องการบรรเทาภัยพิบัติได้จัดการเรียบร้อยแล้ว” ผู้เฒ่าเฉินสือหยิบกาน้ำชาเคลือบสีขาวลายดอกไม้สีฟ้าบนโต๊ะ เทน้ำชาลงในชามใบใหญ่สีขาวที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นก็เขย่าชามชา แล้วสาดน้ำชาลงบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ

คงจะถือว่าเป็นการล้างชามแล้วกระมัง

ผู้เฒ่าเฉินสือรินชาใส่ชามที่ล้างแล้วอีกหนึ่งชามใหญ่ ก่อนจะยกขึ้นส่งให้จ้าวอู่เจียง

“ขอองค์ชายโปรดดื่มชา”

จ้าวอู่เจียงรับชามชามาแล้วจิบชาหนึ่งอึก

ในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บทำให้ชาถ้วยนี้รู้สึกเย็นจนถึงขั้วหัวใจ

“เจ้าเมืองแต่ละมณฑลได้แจกจ่ายของให้ความอบอุ่นและหินวิเศษไปยังทุกครัวเรือนแล้ว ชาวบ้านในมณฑลอู๋ถงไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิตชั่วคราว สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข” ผู้เฒ่าเฉินสือนำเก้าอี้ไม้มา ใช้แขนเสื้อเช็ดเก้าอี้ไม้ แล้วเชิญจ้าวอู่เจียงนั่ง

เขายิ้มพูดว่า

“ของให้ความอบอุ่นนี้ ได้ยินว่าเป็นสิ่งที่องค์ชายคิดค้นขึ้นมาหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน