ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1296

บทที่ 1296 ส่งเจ้าไปสู่สุขคติ

เมื่อเด็กน้อยพูดออกมาเช่นนั้น ผู้คนที่มุงดูก็พากันอื้ออึงขึ้นมาทันที

หมายความว่าอย่างไร?

ผู้ดูแลหลินโกหกหรือ?

ไม่เห็นหินวิเศษงั้นหรือ? จริงหรือเท็จกันแน่?

ถ้าเป็นความจริง เรื่องนี้ก็เรื่องใหญ่แล้ว!

จ้าวอู่เจียงปะปนอยู่ในฝูงชน หลินอวี้ได้ระดมพลังวิชาของเขาอย่างเงียบ ๆ แล้ว

“แน่นอนว่าเจ้าไม่เห็นหินวิเศษหรอก” ผู้ดูแลหลินลูบไรขนบนไฝของเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“หินวิเศษทั้งหมดถูกปู่ของเจ้าเล่นพนันจนหมดแล้ว เจ้าจะเห็นมันได้อย่างไรกัน?”

“ส่วนปู่ของเจ้าเป็นคนแบบไหนกันแน่ เจ้าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง จะรู้อะไรมากนัก?”

“ท่านพูดเหลวไหล! ท่านพูดเหลวไหล! ท่านเป็นคนเลว ท่านพูดเหลวไหล ท่านพูดเหลวไหล!” เด็กน้อยร้องไห้น้ำตาน้ำมูกไหลพราก เขามองไปยังผู้คนที่มุงดูอย่างไร้ที่พึ่ง หวังว่าจะมีใครสักคนช่วยเขาได้

ตุบ!

ถุงเก็บของใบหนึ่งตกลงบนร่างของชายชรา

ผู้ดูแลหลินถอนหายใจแล้วกล่าวว่า

“จะพูดเหลวไหลหรือเป็นความจริงก็ตาม แต่ความผิดที่ปู่ของเจ้าก่อไว้ ไม่ควรให้ชาวบ้านเหล่านั้นต้องรับผิดชอบ”

“หินวิเศษในนี้ ถือเป็นค่าชดเชยจากข้า เป็นการชดเชยที่ข้าลงมือหนักไปในตอนที่กำลังโกรธ”

“เจ้าเอากลับไปให้คนในหมู่บ้านเถิด”

“มาเร็ว” ผู้ดูแลหลินถอนหายใจติดต่อกัน เรียกคนรับใช้มาคนหนึ่ง

“ส่งเด็กคนนี้กลับไป หินวิเศษในนั้น ต้องเห็นกับตาว่าส่งถึงมือชาวบ้านเหล่านั้นแล้ว”

คนรับใช้รับคำ ก้าวเข้าไปอุ้มเด็กที่กำลังร้องไห้โวยวายขึ้นมา แล้วเก็บหินวิเศษ

เด็กน้อยดิ้นรนไม่หยุด กำหมัดทุบตีคนรับใช้อย่างแรง แต่ก็ไม่เป็นผล

เสียงร้องไห้โวยวายค่อย ๆ ห่างออกไป และหายไปจากสายตาของทุกคนในที่สุด

ผู้ดูแลหลินจึงประนมมือคำนับ มองทุกคนด้วยสีหน้าขอโทษเล็กน้อย

“ข้าทำให้ทุกท่านได้เห็นเรื่องขบขัน แต่หากเกิดเรื่องแบบนี้อีก ข้าก็คงอดไม่ได้ที่จะลงมือสั่งสอนคนแบบนี้อีก”

ผู้คนที่มุงดูได้รู้ความจริงของเรื่อง หลายคนส่ายหน้าถอนหายใจ

“ไม่เป็นไรหรอก ท่านผู้ดูแลหลิน ท่านก็ทำไปเพราะจำเป็น”

“แม้จะรู้ว่าทุกคนล้วนมีด้านเลวร้าย แต่ไม่เคยคิดว่าในยามเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่เช่นนี้ จะได้เห็นคนแก่ที่ดูซื่อ ๆ กลับทำเรื่องเช่นนี้ออกมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน