ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1297

บทที่ 1297 หากไม่มีอะไรผิดปกติ

หากไม่มีอะไรผิดปกติ ก็จะต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น

เมื่อกริชของคนรับใช้จวนเจ้าเมืองอยู่ห่างจากหัวใจของเด็กที่กำลังร้องไห้โฮเพียงหนึ่งนิ้ว มันก็ไม่สามารถแทงลึกลงไปได้อีกแม้แต่น้อย

กริชราวกับถูกหิมะและลมหนาวทำให้แข็งค้างอยู่กลางอากาศ

คนรับใช้หันมองไปรอบ ๆ ที่ขาวโพลนไปทั่ว แล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“ใครกัน?”

“ฮือ ๆ ๆ…”

สิ่งที่ตอบเขากลับมามีเพียงเสียงลมหนาวหวีดหวิวและเสียงสะอื้นของเด็ก

หิมะใหญ่ร่วงหล่นลงมาพรู ๆ ราวกับดาบหิมะนับพันเล่มที่แทงเข้าสู่ร่างของเขา

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่น้อย เลือดร้อนในร่างกายของเขาได้แข็งตัวกลายเป็นน้ำค้างแข็งไปแล้ว

ตึง!

เขาทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ค่อย ๆ ปล่อยลมหายใจสุดท้ายออกจากปากอันเย็นเฉียบ ปนกับกลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้น

ที่ตา หู ปาก และจมูกของเขาค่อย ๆ ปรากฏน้ำค้างแข็งสีขาว เขาไร้ลมหายใจแล้ว

เด็กน้อยยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กอดถุงเก็บของที่บรรจุหินวิเศษไว้ ยังคงร้องไห้พลางอธิบายไม่หยุดว่าคุณปู่ไม่ใช่คนไม่ดี

ท่ามกลางพายุหิมะ ร่างสองร่างค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ร่างหนึ่งสวมชุดคลุมสีดำเหมือนหมึก อีกร่างหนึ่งสวมชุดคลุมยาวสีเทาเข้ม

จ้าวอู่เจียงยิ้มน้อย ๆ พลางกล่าวว่า “คุณปู่ของเจ้าไม่ใช่คนไม่ดี” เขาเคลื่อนตัวเหมือนสายลม มาอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย แล้วลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเจ้าเด็กน้อยขี้แย

หลินอวี้เดินตามจ้าวอู่เจียงมา ตอนนี้ยืนอยู่ข้างคนรับใช้ตัวเล็กที่ยืนนิ่งแข็งเหมือนรูปปั้นน้ำแข็ง

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ประคองมือเล็กที่เย็นเฉียบของเด็กน้อย ส่งความร้อนให้เขา “พวกเรากลับไปที่หมู่บ้านกันก่อนเถอะ เจ้ายังจำทางกลับหมู่บ้านได้หรือไม่”

“อื้ม…” เด็กน้อยสะอื้นเบา ๆ ใช้แขนเสื้อเช็ดหน้า เช็ดน้ำตาและน้ำมูก

จ้าวอู่เจียงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ยิ้มพลางกล่าวว่า

“อย่าชี้ทางผิดล่ะ…”

เขาต้องการไปดูที่หมู่บ้าน ดูสถานการณ์การบรรเทาภัยพิบัติที่แท้จริงในหมู่บ้าน

เมื่อมาถึงเมืองต้าไป๋ ทหารยามประตูเมืองพูดจาดูมีเหตุผล แต่เขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน