ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1298

บทที่ 1298 อดกลั้นไว้หนึ่งลมหายใจ

“พวกเจ้าอยู่ที่นี่มานานเท่าไรแล้ว?”

หลินอวี้มองทุกคนแวบหนึ่ง แล้วถาม

ทุกคนเพียงแค่มองหลินอวี้อย่างเฉยชา แล้วก็หันสายตากลับไปโดยไม่มีใครตอบ

บางคนมีประกายความหวังลุกโชนในดวงตา ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมเสื้อผ้าบาง ๆ ขาดวิ่นห้าหกชั้น ขยับให้มีที่ว่าง เป็นสัญญาณให้หลินอวี้และจ้าวอู่เจียงคนเข้ามาผิงไฟ

เขานั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น วางศีรษะบนหัวเข่าทั้งสองพลางยิ้มน้อย ๆ รอยยิ้มดูสบาย ๆ

“ตั้งแต่หิมะตกหนักเมื่อสี่ห้าวันก่อน หัวหน้าหมู่บ้านก็ตัดสินใจให้พวกข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่เช่นนั้นฟืนจะไม่พอเผา ทุกคนจะไม่มีอะไรให้ผิงไฟอีกต่อไป”

“ทุกคนในหมู่บ้านอยู่ที่นี่หมดหรือ?” หลินอวี้นั่งยอง ๆ บนพื้น ไม่ได้เข้าใกล้กองไฟ เขาไม่รู้สึกหนาว เพียงแต่รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ไม่ทราบที่มา

“คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็อยู่ที่นี่หมดแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเต็มปากที่ขาวราวกับหิมะ

จ้าวอู่เจียงนับคนในถ้ำเตาอบคร่าว ๆ มีประมาณสามสี่สิบคน

เขาจำได้ว่าตอนเดินทางมา เด็ก ๆ บอกเขาว่าเดิมทีหมู่บ้านตงหนิวมีคนมากกว่าสองร้อยคน

“ไม่มีใครมาบรรเทาทุกข์หรือมาช่วยพวกเจ้าหรือ?” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

“เฮ้อ… ใครที่ไหนจะมีคนมาช่วยพวกเราได้เล่า?” ชายหนุ่มเกาศีรษะพลางยิ้ม

“ข้าได้ยินมาแล้ว ไม่ใช่แค่หมู่บ้านตงหนิวของพวกเรา หมู่บ้านใกล้เคียงอย่างหมู่บ้านซีหนิว หมู่บ้านตระกูลจิน หมู่บ้านเสาเย่า และอื่น ๆ ต่างก็ประสบภัยพิบัติกันทั้งนั้น”

“ทุกคนต่างก็ช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ไหว การที่รักษาชีวิตตัวเองไว้ได้ก็ถือว่าฟ้าเมตตามากแล้ว จะมีใจที่ไหนไปสนใจคนอื่นอีกเล่า?”

“พวกเจ้าสองคนมาจากหมู่บ้านไหน? คนในหมู่บ้านของพวกเจ้าล่ะ? พวกเจ้าหนีภัยมาหรือ?” ในกลุ่มคนที่กำลังผิงไฟ มีชายชราคนหนึ่งมองมาทางพวกเขา

จ้าวอู่เจียงไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้าของผู้คนเหล่านี้ ทั้งความไร้เดียงสา ความเมตตา ความเฉยชา ความห่วงใย ความสงสัย ล้วนทำให้จิตใจของเขาหนักอึ้ง

เขาล้วงเตาอุ่นมือห้าหกอันออกมาจากอกเสื้อ แล้วใส่หินวิเศษลงไป

เตาอุ่นมือแผ่ความอบอุ่นและแสงสว่าง ขับไล่ความหนาวเย็นไปในพริบตา อุ่นกว่ากองฟืนที่ลุกไหม้อย่างริบหรี่มากนัก

ชาวบ้านหมู่บ้านตงหนิวต่างมองมาด้วยความประหลาดใจ แล้วพากันเข้ามาล้อมรอบ

จ้าวอู่เจียงทิ้งถุงหินวิเศษไว้หนึ่งถุง สั่งกำชับอย่างง่าย ๆ ไม่กี่ประโยค แล้วหมุนตัวออกจากถ้ำไป

หลินอวี้ประสานมือคำนับผู้คน แล้วรีบตามองค์ชายของตนไป

ในใจของเขาอัดอั้นตันใจยิ่งนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน