ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1322

บทที่ 1322 จ้าวอู่เจียงที่ถูกหมายตา

“ฮือ…” เสียงครางของหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาเจือด้วยน้ำเสียงสะอื้น

ไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับเขามาก่อน นับตั้งแต่ท่านพ่อและท่านแม่เสียชีวิต ยิ่งไม่มีใครพูดจาด้วยความห่วงใย

จ้าวอู่เจียงถามอีกว่า “เจ้าคิดดีแล้วหรือว่าจะไปที่ใด?”

เสียงสุนัขเห่าดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับเสียงฝีเท้ามากมาย

กลุ่มคนบุกเข้ามาในวงแสงสลัวที่สงบนี้

“เจ้าสารเลว! วันนี้ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะหนีไปทางไหน!” ผู้นำกลุ่มเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนใหญ่ สวมหมวกขุนนาง และสวมเสื้อผ้าหรูหรา

ด้านหลังชายวัยกลางคนมีบ่าวติดตามสิบกว่าคน แต่ละคนจูงสุนัขดำคนละตัว ขณะนี้พวกมันกำลังแยกเขี้ยวขู่คำรามใส่ชายสองคนที่อยู่ข้างโต๊ะขายบะหมี่เกี๊ยว

เด็กหนุ่มใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รีบมุดเข้าไปใต้โต๊ะอย่างร้อนรน

คนขายบะหมี่เกี๊ยวพิงผนัง สูบยาอีกคำ ควันบุหรี่บดบังแววตาของเขา

จ้าวอู่เจียงยกชามเล็กขึ้นจิบน้ำแกงใสที่เย็นลงแล้ว พูดเรียบ ๆ ว่า

“เจ้าซื้อเขามาหรือ?”

“ฮึ! เจ้าเป็นใครกัน? คิดจะมายุ่งเรื่องไม่เกี่ยวกับตัวงั้นหรือ?” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาใกล้อีกไม่กี่ก้าวพลางประสานมือไว้ด้านหลัง แรกเริ่มใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าหล่อเหลาเหนือใครของจ้าวอู่เจียงชัดเจน ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที ไม่ปิดบังแววตาลามกที่ฉายออกมา

“ดีเหลือเกินที่เจ้าเกิดมาหน้าตาหล่อเหลาเช่นนี้ บุคลิกไม่ธรรมดา มีความสนใจไปเล่นที่จวนของนายท่านหรือไม่?”

“รับรองว่าที่นั่นจะทำให้เจ้าหลงใหลจนลืมกลับ”

“เจ้าซื้อมาเขาหรือ?” จ้าวอู่เจียงเหลือบมองอย่างเฉียง ๆ ราวกับกำลังมองกองขยะ เขาถามคำถามเดียวกัน

สายตาดูแคลนนี้ แปลกที่ไม่ได้ปลุกความโกรธของชายวัยกลางคน แต่กลับทำให้เขายิ่งตื่นเต้น เขาถูมือ ดวงตาเผยแววตัณหา

“แน่นอน นี่คือสิ่งที่นายท่านข้าใช้หินวิเศษมากมายซื้อมา”

“พ่อของเขาตายแล้ว แม่ของเขาก็ตายแล้ว หากไม่ใช่ข้าให้อาหารเขากิน เขาคงหิวตายไปนานแล้ว”

“เจ้าคิดดีแล้วหรือยัง จะไปที่จวนของนายท่านหรือไม่?”

“ไม่สนใจ” จ้าวอู่เจียงแตะนิ้วเบา ๆ บนโต๊ะ ยันตร์คาถาหนึ่งแผ่นก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ชายชราที่ขายเกี๊ยวซึ่งพิงผนังอยู่หันสายตามามอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน