ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1321

บทที่ 1321 เด็กชายโสเภณีที่ขอของกิน

เสื้อคลุมของจ้าวอู่เจียงถูกดึง เขาจึงหันไปมอง

ผู้มาเยือนเป็นเด็กหนุ่ม ผมยุ่งเหยิง มีรอยแผลเล็ก ๆ ที่หางตาและริมฝีปาก บนแก้มยังมีรอยช้ำที่ไม่ค่อยชัดเจนนัก

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่อาจบดบังความหล่อเหลาของเด็กหนุ่มได้เลย

นี่คือเด็กหนุ่มที่มีรูปโฉมงดงามยิ่งนัก

เด็กหนุ่มสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าอ่อนบาง ๆ สวมรองเท้าสีดำที่หลวมโพรก ชัดเจนว่าไม่พอดีเท้า

“ท่านผู้เฒ่า ท่าน… ท่านจะเมตตาให้เกี๊ยวน้ำข้าสักชามได้หรือไม่?”

“ข้าไม่ได้กินอะไรมาสองวันสองคืนแล้ว” ดวงตาของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำเสียงเจือความวิงวอน ใบหน้าหล่อเหลาในตอนนี้ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

ชายชราที่กำลังต้มเกี๊ยวมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง

“เหตุใดเจ้าไม่ขอเกี๊ยวน้ำจากท่านผู้เฒ่าแต่เนิ่น ๆ ถึงได้ทนหิวทนหนาวมาสองวัน” จ้าวอู่เจียงถาม

“ข้า…” เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากสีม่วงเทาที่ซีดจาง พูดอ้ำอึ้งว่า

“ข้า… ข้าไม่มีเงิน…”

“ตอนนี้เจ้าก็ยังไม่มีเงินอยู่ดีไม่ใช่หรือ?” จ้าวอู่เจียงไม่ได้ตระหนี่เงินทองหรือความเมตตา และไม่ได้ระมัดระวังมากเกินไป แต่เขาต้องการเข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริงของเด็กหนุ่มก่อน

“ข้า…” ร่างบางของเด็กหนุ่มสั่นเทาในสายลมหนาว เขาน้ำตาคลอ

“นายท่าน… ข้า… ข้าสามารถนอนเป็นเพื่อนท่านได้ แม้แต่ปรนนิบัติท่านหนึ่งคืน…”

จ้าวอู่เจียงเงียบลงชั่วขณะ เขาพอจะเข้าใจแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นเด็กบำเรอที่เลี้ยงไว้โดยนายท่านจากตระกูลใหญ่สักแห่ง บัดนี้คงหนีออกมาแล้ว

“นั่งก่อน ๆ ข้าขอเพิ่มชามเกี๊ยวน้ำอีกชาม ใส่ให้เยอะหน่อย” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ได้เลย”

ชายชราเหลือบมองเด็กหนุ่ม แล้วชำเลืองมองไปที่จ้าวอู่เจียง

เด็กหนุ่มนั่งอย่างเกร็ง ๆ ตรงข้ามกับจ้าวอู่เจียงก้มหน้ามองพื้นโต๊ะเล็ก

ไม่นาน เกี๊ยวน้ำสองชามถูกยกมาวาง ชามหนึ่งใหญ่ อีกชามหนึ่งเล็ก

จ้าวอู่เจียงประคองชามเล็ก อุ่นมือไปด้วย

เด็กหนุ่มจับชามใหญ่ ไม่สนใจความร้อนลวก ก่อนเริ่มกินอย่างตะกละตะกลาม

เพียงไม่กี่ลมหายใจ เกี๊ยวน้ำชามใหญ่ก็หมดเกลี้ยง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน