ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1324

บทที่ 1324 หนทางของข้ายืนยงชั่วนิรันดร์

หิมะขาวโพลนปกคลุมไปทั่ว แสงสลัวสีเหลืองอำพัน

เยี่ยเฮยทรุดตัวลงในน้ำสีเหลือง ปากส่งเสียงร้องประหลาดด้วยความหวาดกลัวไม่หยุด

ชายชราขายเกี๊ยวน้ำสูบยาเส้นต่อโดยที่ไม่แสดงความกลัวแต่อย่างใด ราวกับมีชีวิตอยู่มานานจนเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาไม่น้อย

หรืออาจเป็นเพราะอายุมากจริง ๆ พอเหลือเวลาอีกไม่กี่ปีให้มีชีวิตอยู่ จึงไม่กังวลกับความตายที่อาจมาเยือนอย่างกะทันหัน

ผู้ดูแลจวนเจ้าเมืองเยี่ยชิงเทียนเบิกตากว้างด้วยความโกรธ ร่างของเขาเหี่ยวแห้งลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเถ้าธุลีและสลายไปในมือของร่างเงา

“อ๊า!”

“อา…”

“อ๊าก!” เยี่ยเฮยร้องเสียงประหลาดด้วยความหวาดกลัว เขาอยากจะขอความเมตตา แต่เขากลัวเหลือเกิน ไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็พูดอะไรไม่ออก มีเพียงเสียงร้องไม่หยุด

“ฆ่ามันซะ! แล้วเจ้าจะได้ออกไปจากที่นี่ ไปยังที่ที่เจ้าต้องการ” จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ลดกลิ่นอายชั่วร้ายลง เขายิ้มอย่างอ่อนโยน พูดเสียงนุ่มนวลกับเด็กหนุ่ม

ตรงหน้าเด็กหนุ่ม หิมะและลมรวมตัวกันเป็นมีดน้ำแข็งใสวาววับ

มือที่เด็กหนุ่มยื่นออกไปสั่นเทาอย่างรุนแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม ขบฟันกัดริมฝีปากจนมีเลือดซึม

จ้าวอู่เจียงไม่ได้เร่งรัด ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม แต่เพียงมองดูอย่างเงียบ ๆ

ชายชราที่ขายเกี๊ยวเคาะกล้องยาสูบของเขาเบา ๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เวลาผ่านไป เด็กหนุ่มกำมีดน้ำแข็งที่เย็นเฉียบจนแทบจะแทงทะลุกระดูกไว้แน่น เขาเดินตัวสั่นเทาเข้าไปหาเยี่ยเฮยร่างอ้วนฉุ

“อ๊าก!!” เยี่ยเฮยร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เสียงร้องของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“อ๊าก!” เด็กหนุ่มก็คำรามออกมาเช่นกัน แล้วฟันมีดลงไปหนึ่งที

“พึ่บ!”

มีดเล่มนี้ฟันลงไปที่ใต้ร่างของเยี่ยเฮย เยี่ยเฮยเลือดพุ่งกระเซ็นออกมาทันที ไหลลงบนหิมะที่ทับถมอยู่

“อ๊าก!” เยี่ยเฮยร้องด้วยความเจ็บปวดราวกับอกจะแตก แล้วในอีกชั่วขณะต่อมา มีดน้ำแข็งอีกเล่มหนึ่งก็แทงทะลุลำคอของเขา ปลายมีดทะลุออกมาทางช่องคอด้านหลังศีรษะในแนวเฉียง

ตุบ!

เยี่ยเฮยล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่น ทำให้หิมะและลมปลิวฟุ้ง

“อึก…” เด็กหนุ่มที่เพิ่งสังหารศัตรูมือเปื้อนเลือด เขาทรุดตัวลงคุกเข่า ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา อาเจียนไม่หยุด น้ำลายและเลือดไหลออกมาจากมุมปากไม่ขาดสาย

“อึก… อึก…”

ลมหิมะหวีดหวิว เด็กหนุ่มก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

จ้าวอู่เจียงวางยันต์แผ่นหนึ่งและถุงเก็บของใบหนึ่งลงบนโต๊ะเล็ก แล้วลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

“ไม่ว่าเจ้าจะอยากไปที่ไหน หรืออยากทำอะไรในอนาคต สิ่งเหล่านี้จะช่วยเจ้าได้ในระดับหนึ่ง”

ชายหนุ่มค่อย ๆ หยุดร้องไห้ ใบหน้าบวมแดงมองมาที่โต๊ะเล็ก ท่ามกลางพายุหิมะ ก่อนจะมองไปยังชายที่มีรัศมีอบอุ่นราง ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน