ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1325

บทที่ 1325 ท่านทวดสาม

ราตรีไร้ที่สิ้นสุด

หน้าจวนเจ้าเมืองในเมืองอวิ๋นโจว

ท่ามกลางพายุหิมะที่โหมกระหน่ำ จ้าวอู่เจียงราวกับได้ยินเสียงเรียกบางอย่าง จึงหันกลับไปมองทางที่เขาเดินมา

สายลมหนาวพัดผ่าน หิมะและลมพัดเข้าเต็มเสื้อคลุมยาวของเขาในชั่วพริบตา

เขาสั่นสะท้านด้วยความหนาว แต่ก็อดทนไว้ สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้วิทยายุทธ์ต้านความหนาว

เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนกำลังทรมานตัวเองด้วยเหตุใด เพียงแค่ต้องการให้ตัวเองจดจำอยู่ตลอดเวลาว่าเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง

เขาหันกลับไปอีกครั้ง ม่านตาหดเล็กลงทันที

หน้าประตูใหญ่ของจวนเจ้าเมือง มีแสงเทียนสีเหลืองนวลสว่างขึ้น

หน้าประตูใหญ่ที่เดิมว่างเปล่า จู่ ๆ ก็ปรากฏรถเข็นคันหนึ่งและโต๊ะเล็ก ๆ หนึ่งตัว

ชายชราขายเกี๊ยวน้ำพิงประตูใหญ่ สูบกล้องยาสูบเสียงดัง ดวงตามองมาทางนี้

ดวงตาคู่นั้นมีม่านตาซ้อน เมื่อมองไปแล้วให้ความรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในม่านตาหมุนวนโดยไม่อาจถอนตัวได้

จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว ถามอย่างไม่แน่ใจ “ท่านคือจางหยวนชิง ผู้ดูแลเมืองอวิ๋นโจวหรือ”

ชายชราพ่นควันกลืนหมอก ส่ายหัวไปมา

“จางหยวนชิงปิดด่านแล้ว นี่เป็นเพียงร่างแยกของเขาเท่านั้น”

“เจ้าสามารถเรียกข้าว่าผู้อาวุโสตระกูล หรือจะเรียกข้าว่า…”

“ท่านทวดสามก็ได้…”

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงสั่นไหวอย่างรุนแรง ลมหายใจกระชั้นขึ้นในทันที เสียงสั่นเครือว่า

“ท่านทวดสาม?”

“อาอู่ เจ้าโตแล้วนะ” ชายชราใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

“ข้าจะเชื่อท่านได้อย่างไร?” จ้าวอู่เจียงใช้มือซ้ายกวาดไปที่หิมะและลม คว้าเอาปุยหิมะเต็มมือ ทั่วร่างเต็มไปด้วยปราณกระบี่

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเชื่อข้า” ชายชราขายเกี๊ยวไม่โกรธเมื่อถูกตั้งคำถาม แต่กลับยิ้มอย่างเมตตา

“เจ้าจะมาพบข้าที่สำนักเติมฟ้า”

จ้าวอู่เจียงรู้สึกสั่นสะท้านในใจ คนตรงหน้านี้น่าจะเป็นผู้อาวุโสแห่งสำนักเติมฟ้าที่จางซวีคุน ราชครูได้กล่าวถึง

เขาท่องคาถาสงบจิต ก่อนจะสูดลมหายใจลึก

“ผู้อาวุโสตระกูล… เอ่อ… ท่านทวดสาม”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านต้องรู้ความจริงในปีนั้นแน่นอน”

“หายนะแท้จริงแล้วคืออะไร?”

“ข้าตายอย่างไรในปีนั้น?”

“ข้าอยากบอกคำตอบให้เจ้านัก” ชายชราเจ้าของร้านเกี๊ยวเคาะกล้องยาสูบเบา ๆ พลางส่ายหน้าพูดว่า

“น่าเสียดายนัก อาอู่ ข้าเพียงแค่อยากมาดูเจ้าเท่านั้น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน