ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1329

บทที่ 1329 จดหมายฉบับหนึ่งที่ข้ามผ่านกาลเวลาอันยาวนาน

เมืองอวิ๋นเจียน ทิศตะวันออกของเมือง โรงเตี๊ยมเมฆขาวล่องลอย

ภายในโรงเตี๊ยม เด็กชายตัวเล็กหน้าตาเหมือนลูกเสือกำลังเล่นหิมะอยู่หน้าโถง

เขาปั้นหิมะจากด้านนอกโถงทีละก้อน แล้วกองรวมกันจนค่อย ๆ มีรูปร่างเป็นมนุษย์หิมะ

มือน้อย ๆ แดงก่ำด้วยความหนาว แต่เขาก็ไม่เบื่อหน่าย

มนุษย์หิมะถูกปั้นจนสมบูรณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ เด็กชายตัวน้อยหนาวจนน้ำมูกไหล แต่เขาไม่สนใจเลยใช้แขนเสื้อปาดเบา ๆ

มนุษย์หิมะสองก้อนปั้นเสร็จแล้ว

ก้อนเล็กวางบนก้อนใหญ่ ก็กลายเป็นมนุษย์หิมะ

เด็กชายใช้ก้อนหินรูปทรงไม่สม่ำเสมอสองก้อนกดลงบนหัวมนุษย์หิมะ นับเป็นดวงตาของมนุษย์หิมะ แต่เขายังรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่าง

ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำเข้มเดินเข้ามา รูปร่างหน้าตางดงามสง่า

กิ่งไม้แห้งสองกิ่งถูกชายเสื้อคลุมดำเสียบไว้ที่ด้านข้างทั้งสองของก้อนหิมะใหญ่

ชายผู้นั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน

“แบบนี้ดีขึ้นมาก นี่คือแขนของมนุษย์หิมะ”

เด็กชายตัวน้อยตาเป็นประกาย พยักหน้า แล้วใช้นิ้วมือวาดปากให้กับมนุษย์หิมะ

หลังจากวาดปากเสร็จ เด็กชายตัวน้อยก็ยังมีความสงสัยบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา

“ยังขาดจมูกอีกอัน…”

“ต้าหนิว?”

“ซือต้าหนิว?”

เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังมาจากในบ้าน ชายผอมแห้งสวมเสื้อขนสัตว์และหมวกปักลายเดินออกมา สายตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อย เขาก็รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้

“ใครอนุญาตให้เจ้าออกมาเล่นหิมะในฤดูหนาวแบบนี้?”

ชายผอมแห้งคนนี้คือหนึ่งในสิบสามช่างฝีมือระดับชาติที่หลบหนีออกมาจากราชวงศ์ต้าเฉียน นามว่าซือคง ผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งกลไก

ซือคงพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิเด็กชายที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นซือต้าหนิว มือใหญ่ของเขาจับมือเล็ก ๆ ที่แดงเพราะความหนาวของซือต้าหนิวมากุมไว้

“ลุงซือคง…” ซือต้าหนิวเบ้ปาก เขายังไม่ได้หาจมูกให้มนุษย์หิมะเลย

“ไป… กลับเข้าเรือน สิ่งที่ข้าสอนเจ้าไปก่อนหน้านี้ เจ้ายังจำได้ทั้งหมดใช่หรือไม่?” ซือคงจับมือเล็ก ๆ ของซือต้าหนิวและเตรียมจะเดินไป แต่เขารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่หลบเลี่ยง

ที่มาของสายตานั้น คือชายหน้าตาหล่อเหลาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ซือต้าหนิวนั่นเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน