ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1332

บทที่ 1332 เจ้าก็ลูบข้าคืนสิ

สายลมและหิมะโปรยปรายลงเต็มไหล่ของจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงก้าวข้ามหอประตูเมือง เดินผ่านถนนและตรอกซอกซอย กลับมาถึงจวนอิ้นอ๋อง

เดินผ่านโถงด้านหน้าและระเบียงทางเดินยาว มาถึงลานเล็ก ๆ ของห้องนอน

ระหว่างที่เดิน จ้าวอู่เจียงกลับคืนสู่รูปลักษณ์ดั้งเดิมของตัวเอง

ภายในลานเล็ก ๆ ชิงเอ๋อร์กำลังช่วยลูกสาวตัวน้อยของเขาก่อหิมะเป็นรูปร่างแปลก ๆ หลากหลายรูปแบบ ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วลาน

จ้าวอู่เจียงมองภาพนี้ด้วยแววตาและรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างเงียบ ๆ

เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยกะพริบดวงตาโตของนาง ขนตายาวกระพือไหว ด้วยยีนความงามอันโดดเด่นจากพ่อแม่ ทำให้นางงดงามประณีตราวกับตุ๊กตาเซรามิก

ฤดูหนาวอากาศหนาวเย็น

เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยสวมเสื้อนวมหนา ๆ ดูน่ารักน่าเอ็นดู วิ่งไล่น้าสาวในลานหิมะ เล่นหยอกล้อกับน้าสาว จู่ ๆ ก็เห็นร่างสูงใหญ่ในระยะไม่ไกล ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเบิกบานยิ้มแย้ม ก่อนจะกางแขนวิ่งเข้ามา

“ท่านพ่อ!!”

“เนี่ยนเซี่ย~” หิมะและลมบนไหล่ของจ้าวอู่เจียงดูเหมือนจะละลายไปหมด เขายิ้มพลางวิ่งเหยาะ ๆ ไปข้างหน้าสองสามก้าว รับลูกสาวแล้วอุ้มขึ้นมาทันที

“พี่เขย!” ชิงเอ๋อร์ได้ยินเสียงแล้วหันมามอง สีหน้าเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นดีใจ กระโดดโลดเต้นเข้ามาหา คล้องแขนจ้าวอู่เจียงไว้ แล้วยิ้มหวานให้

จ้าวอู่เจียงอุ้มเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือโอบเอวบางของชิงเอ๋อร์

“พี่เขย ทำไมครั้งนี้ท่านไปตั้งหลายวัน” ชิงเอ๋อร์เบ้ปาก แก้มป่อง ๆ นั่นดูเหมือนจะน้อยใจอยู่บ้าง

“คิดถึงข้าหรือ” จ้าวอู่เจียงแซว ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องนอน

“ข้าไม่ได้คิดถึงหรอก” ชิงเอ๋อร์ตอบด้วยดวงตาสดใสฟันขาว คิ้วตาโค้งยิ้ม

“พี่สาวต่างหากที่คิดถึงท่าน นางพูดถึงท่านตลอด”

“แม้พี่จิ้งจะไม่ได้พูดถึงท่านมากนัก แต่นางฝึกวิชาด้วยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยากที่จะเข้าสู่สมาธิ แน่นอนว่านางคงเป็นห่วงท่าน”

ก้าวเข้าห้องนอน จ้าวอู่เจียงกวาดตามองหา เอ่ยเสียงนุ่ม

“จิ้งเอ๋อร์?”

“หมิงเยว่?”

“พี่เขย ท่านไปเถอะ” ชิงเอ๋อร์ยื่นมือมารับเสี่ยวเนี่ยนเซี่ยจากอ้อมกอดของจ้าวอู่เจียง

“ข้ากับเนี่ยนเซี่ยจะไปเล่นก่อน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน