ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1333

บทที่ 1333 ข้าต้องจากเจ้าไป

หลังจากหยอกล้อกับตู๋กูหมิงเยว่เสร็จ จ้าวอู่เจียงก็มาถึงด้านนอกห้องที่จิ้งเอ๋อร์ใช้ฝึกวรยุทธ์เป็นประจำ

เขารู้สึกได้ถึงพลังวรยุทธ์ที่ไหลเวียนอย่างช้า ๆ ภายในห้องพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

คงเป็นเพราะคนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่รับรู้ถึงการมาของเขาแล้ว

เขาผลักประตูเข้าไป สายตาปะทะกับดวงตากลมโตที่ค่อย ๆ ลืมขึ้นราวกับสระน้ำในฤดูใบไม้ร่วง

เขาจมดิ่งลงไปในสระน้ำนั้นอย่างลึกซึ้ง

“จิ้งเอ๋อร์…” เขาปิดประตูห้อง แล้วเดินเข้าไปหาเพียงไม่กี่ก้าว

ความเฉียบเย็นดุจน้ำค้างแข็งที่เคยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเซวียนหยวนจิ้งละลายหายไปหมดสิ้นในตอนนี้ มุมปากของนางพลันยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในชั่วขณะถัดมา ทั้งสองก็โอบกอดกัน

กาลเวลาไหลผ่านอย่างเงียบงัน ทั้งสองรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน เพลิดเพลินกับความงดงามอันเงียบสงบโดยไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปสักพัก เซวียนหยวนจิ้งจึงเอ่ยปากขึ้น

“ทุกอย่างราบรื่นดีหรือไม่?”

“ก็พอใช้ได้” จ้าวอู่เจียงเล่าเรื่องคนและเหตุการณ์ที่เขาพบเจอระหว่างการปลอมตัวออกตรวจการณ์ในครั้งนี้อย่างคร่าว ๆ

หลังจากฟังจบ เซวียนหยวนจิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจและตำหนิว่า

“ท่านช่างกล้าหาญมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ผู้ที่มีวรยุทธ์ระดับนั้น ท่านก็กล้าไปเผชิญหน้าคนเดียว ท่านไม่กังวลหรือว่าจะตกอยู่ในอันตรายหรือ?”

“ข้าเป็นใครกัน? วรยุทธ์ระดับนี้ มีอะไรให้กังวลด้วยหรือ?” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาโค้งเป็นรูปจันทร์เสี้ยว

“ข้ากลับเป็นห่วงเจ้าเสียเอง จนข้าถึงกับคิดจะจากเจ้าไป…”

“หืม?” เซวียนหยวนจิ้งดวงตาเปล่งประกายอย่าง ‘ดุร้าย’ ชวนให้หลงใหล มีความกดดันอย่างยิ่ง

“เพื่อไม่ให้จมดิ่งลงในห้วงรักนี้” จ้าวอู่เจียงประคองใบหน้างดงามราวกับภาพวาดของเซวียนหยวนจิ้งด้วยดวงตาเปล่งประกายอ่อนโยน

“ฮึ… ปากหวานจริงนะ” เซวียนหยวนจิ้งกัดริมฝีปากแดงเบา ๆ แก้มแดงราวกับแสงอาทิตย์ยามเย็น หัวใจเหมือนมีหญ้าและต้นไม้งอกงาม แทงทะลุห้องหัวใจของนาง ทำให้หัวใจของนางสั่นไหว

“จริงหรือ? งั้นข้าต้องแบ่งปันให้เจ้า” ทั้งสองหายใจรดกัน จ้าวอู่เจียงยิ้มพลางค่อย ๆ เคลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้ แล้วปิดทับลงบนริมฝีปากแดงของเซวียนหยวนจิ้ง

ทั้งสองสบตากัน ริมฝีปากแนบชิด

ความรู้สึกร้อนชื้นพลุ่งพล่าน ดึงดูดเข้าสู่ห้วงวังวนของกันและกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน