ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1339

บทที่ 1339 เตรียมพร้อมไว้ไม่เสียหาย

“ข้าไม่อยากบังคับเจ้า” จ้าวอู่เจียงกล่าวอย่างอ่อนโยน

“…” จางซวีคุนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก

“ไม่ใช่การบังคับ แต่เป็นความสมัครใจของข้า”

“หากท่านไม่มีธุระอื่นใด ก็ออกไปจากอารามอู๋เหวยเถิด”

“ข้าอยากอยู่สนทนาธรรมกับท่าน” จ้าวอู่เจียงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ขอพรอันไร้ขอบเขตจากสวรรค์”

“มีจีทัง จีปอฉาง และเด็กวัดในสำนักคอยอยู่เป็นเพื่อนข้าก็เพียงพอแล้ว” จางซวีคุนรู้สึกหนาวสะท้านที่แผ่นหลัง ราวกับว่าเรื่องราวยังไม่จบสิ้น

“ดีมาก เมื่อท่านเริ่มต้นแล้ว อยากสนทนาเรื่องการอยู่เป็นเพื่อน ข้าก็จะสนทนากับท่าน” จ้าวอู่เจียงใช้นิ้วมือซ้ายชี้วาดในอากาศ

“ท่านยังมีธุระอะไรอีก ก็ว่ามาเถิด” จางซวีคุนเริ่มเข้าใจว่าทำไมคนปกติธรรมดาคนหนึ่งถึงได้ถูกเรียกว่าเทพปีศาจ

ความเป็นปีศาจของเทพปีศาจไม่ได้มีเพียงแค่พลังปีศาจ แต่ความชั่วร้ายส่วนใหญ่คือความลึกลับ ความแปรปรวน และความคาดเดาไม่ได้

ในสถานการณ์ปกติก็เป็นคนธรรมดา แต่เมื่อแสดงความเป็นปีศาจออกมา ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

“เฮ้อ… ถูกท่านมองทะลุแล้ว สมแล้วที่เป็นประมุขเต๋าผู้ทรงคุณธรรมแห่งสำนักศรัทธาปฐพีคิดการณ์ไม่ตกหล่น เข้าใจจิตใจผู้คนได้แม่นยำเช่นนี้”

จ้าวอู่เจียงอุทานออกมาประโยคหนึ่ง จากนั้นก็รีบพูดอย่างรวดเร็ว

“ข้าต้องการยันต์เพิ่มอีกสักหน่อย ที่พร้อมใช้งานได้เลย”

“ต้องการเท่าไร” มือเหี่ยวย่นภายใต้ชุดคลุมสีเทาเข้มของจางซวีคุนสั่นระริก

“ไม่มาก” จ้าวอู่เจียงล้วงถุงเก็บของขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากอกเสื้อ

“แค่ใส่จนเต็มถุงนี้ก็พอ”

จางซวีคุนชายตามองถุงเก็บของนั้น

อย่าดูว่าถุงเก็บของตอนนี้มีขนาดเพียงเท่าฝ่ามือ แต่หากจะบรรจุของจริง ๆ ถุงเก็บของขนาดเท่าฝ่ามือนี้สามารถบรรจุวัดเต๋าทั้งหลังเข้าไปได้

เขากำหมัดแน่น

“จริง ๆ แล้วแค่ครึ่งหนึ่งก็ได้” จ้าวอู่เจียงมองด้วยดวงตาลึกล้ำ พลางยิ้มแหย

“ถ้าจริง ๆ ไม่ไหว หนึ่งในสี่ก็ได้”

“เจ้าต้องการยันต์มากมายขนาดนี้ไปทำอะไร?” จางซวีคุนขมวดคิ้ว

“ตอนนี้หากไม่มีผู้ที่มีพลังจักรพรรดิออกโรง ก็แทบไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้แล้ว”

“เตรียมพร้อมไว้ก่อนย่อมดีกว่าน่ะ” จ้าวอู่เจียงตอบพร้อมรอยยิ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน