ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1338

บทที่ 1338 ใครกล้าพูดว่าไม่แพ้?

บุรุษผู้สูงส่งแก้แค้นสิบปีไม่สาย สาวน้อยแก้แค้นไม่รอข้ามคืน

หลังจากที่ชิงเอ๋อร์ถูกจ้าวอู่เจียงกระตุ้นให้เกิดภาพความพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางจึงฉวยโอกาสในช่วงที่อู่เจียงกำลังเช็ดทำความสะอาดหอกยาวของเขา เลือกที่จะไปหาคนมาช่วย

เริ่มต้นด้วยความพยายามจับตัวจ้าวอู่เจียงแต่ล้มเหลว ก่อนจะถูกจ้าวอู่เจียงรังแกอย่างน่าอนาถ อัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์อย่างชิงเอ๋อร์ไม่ยอมจำนนต่อชะตากรรมนี้ จึงตัดสินใจใช้สติปัญญาเอาชนะ

นางคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดินีต้าเซี่ยเซวียนหยวนจิ้งและหมิงเยว่แห่งตระกูลตู๋กู แล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“ขอร้องพี่สาวออกโรงเถิด!”

นับแต่นั้นมา วงการยุทธ์ก็เกิดความวุ่นวายนองเลือด

คืนนั้น จักรพรรดินีต้าเซี่ยเหยียบจ้าวอู่เจียงไว้ใต้ฝ่าเท้างามของนาง แล้วหัวเราะเยาะว่า “ก็แค่นี้เอง”

ตู๋กูหมิงเยว่มือหนึ่งจับจุดอ่อนของอู่เจียง อีกมือหนึ่งประคองทรวงอกอันน่าทึ่ง ไร้ผู้ใดเทียบในโลกนี้

สามนางร่วมกันปราบสามี ต่อสู้จนฟ้าดินมืดมัว ดวงอาทิตย์ดวงจันทร์ไร้แสง น้ำในแม่น้ำฤดูใบไม้ผลิไหลย้อนทิศ น้ำเกสรบุรุษผู้สูงส่งไหลนอง

หนึ่งดอกไม้หนึ่งโลก จ้าวอู่เจียงหักดอกไม้สิบสี่ครั้ง ราวกับเทพมารที่ลงมาจากสวรรค์

แต่สองหมัดยากจะต้านสี่มือ หนึ่งกระบองยากจะปราบหกปาก จอมมารผู้ยิ่งใหญ่อย่างจ้าวอู่เจียงในที่สุดก็ต้องยอมสยบใต้กระโปรงของสามนาง

นับแต่นั้นมา ใต้หล้าก็สงบสุข โลกก็แจ่มใส

จ้าวอู่เจียงห่อตัวในผ้าห่ม น้ำตาไหลพราก ได้รับความอัปยศอดสู

เขาโกรธจัดจึงท้าประลองกับเทพสงคราม พร้อมนำทหารหนึ่งแสนนายไปสู้รบกับจักรพรรดินีแห่งมนุษย์อีกครั้ง

ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด พยัคฆ์ขาวปราบมาร หญ้าหอมเล่นน้ำ ยอดเขาหิมะกดทับ ลิ้นประดุจดอกบัว วิชาเวทต่าง ๆ ปรากฏออกมาไม่ขาดสาย ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ต่อสู้จนความว่างสั่นสะเทือน มรรคาใหญ่ถึงกับถูกทำลาย

ในที่สุดเทพสงครามจ้าวอู่เจียงก็โงนเงนคล้ายจะล้มอยู่บนเตียง

ใครกันที่กล้าอ้างว่าไร้ผู้ต่อกร? ผู้ใดกล้าพูดว่าไม่มีวันพ่ายแพ้?

จ้าวอู่เจียงตัดสินทุกยุคสมัย ปราบศัตรูทั้งหมดบนเตียง หอกยาวแทงจนไม่มีใครกล้าอ้างความยิ่งใหญ่!

ฟ้าสาง…

จ้าวอู่เจียงเปิดประตูห้อง เดินออกมาโดยต้องพิงกำแพง จากในห้องดังเสียงจักรพรรดินีแค่นเสียง

“ชิ! ยิ่งใหญ่ไร้ผู้ต่อกรอะไรกัน สุดท้ายก็ต้องเดินพิงกำแพง”

……

อารามอู๋เหวย

ราชครูจางซวีคุนส่ายหน้า

“เจ้ามีหญิงงามมากเกินไป จะทนรับไม่ไหวเอานะ”

จ้าวอู่เจียงที่นั่งอยู่ตรงข้ามมีใบหน้าเปี่ยมด้วยความศักดิ์สิทธิ์และสง่างาม สองมือประนม เบื้องหลังมีแสงพระพุทธรัศมีปรากฏอยู่ราง ๆ

“วันนี้เป็นวันแรกของการงดเว้นกามารมณ์ พวกเราไม่พูดคุยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น”

“…” จางซวีคุนไม่รู้จะพูดอะไรดี

“เจ้ามาหาข้ามีธุระอันใด?”

“เป็นเรื่องสำคัญยิ่ง” จ้าวอู่เจียงกลอกตาไปมา

จางซวีคุนยกมือโบกเบา ๆ ทันใดนั้นภายในศาลเต๋าก็มีควันสีเขียวอ่อนลอยขึ้นมา

“พูดมาเถิด”

“ต้องการคนบางส่วน ไป…” จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ โน้มตัวลง กระซิบที่ข้างหูของจางซวีคุน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน