บทที่ 1337 ความตายของเสิ่นเหอ
เสิ่นเหอต้องการทำให้เกิดความประหลาดใจ เพื่อเปิดโปงใบหน้าที่แท้จริงของอิ้นอ๋องในปัจจุบัน
แต่สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงผ้ายันต์เหลืองแผ่นหนึ่ง
บนกระดาษนั้นสลักลวดลายที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง ราวกับเป็นหลักการสูงสุดของสวรรค์และโลก ต้นกำเนิดของสรรพสิ่ง ประทับตรงเข้าสู่จิตวิญญาณของเขา
เขาไม่อาจต้านทานได้เลย ดวงตาอันคมกริบของเขาพลันถูกเผาไหม้ราวกับไฟลุกโชน เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
ทั่วร่างของเขาเหมือนถูกเปลวไฟที่มองไม่เห็นลุกไหม้ เผาผลาญวิญญาณของเขาไม่หยุด
เขาได้แต่กลิ้งไปมา พยายามดับไฟที่ลุกไหม้ร่างกาย
แต่เขาไม่มีทางรู้ว่า ไฟที่มองไม่เห็นซึ่งเผาไหม้วิญญาณของเขานั้น มาจากผ้ายันต์ที่ราชครูวาดให้จ้าวอู่เจียงด้วยตนเอง
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เสิ่นเหอผู้เป็นเพียงคนตัวเล็ก ๆ จากเมืองหวงเมาจะต้านทานได้
เพราะจางซวีคุนเป็นบุคคลเพียงผู้เดียวในราชวงศ์เซียนต้าโจวที่มีอำนาจเทียบเท่าฮ่องเต้ อย่าว่าแต่เสิ่นเหอเลย แม้แต่เจ้าเมืองหวงเมาออกมาเอง ก็ทำได้เพียงก้มหัวยอมรับเป็นขุนนาง และคุกเข่าคำนับเท่านั้น
เสิ่นเหอร้องครวญครางไม่หยุดในห้องหนังสือของรัชทายาท ความเจ็บปวดที่ดวงตายังเป็นเรื่องเล็ก ความเจ็บปวดจากเปลวไฟที่เผาไหม้วิญญาณของเขาต่างหากที่เป็นความทรมานถึงกระดูก
เขารู้สึกเสียใจ แต่สายเกินไปแล้ว
เขาพยายามสอดแนมความลับที่ไม่ควรล่วงรู้
จนสิ้นใจ…
รัชทายาทจีปออิงรู้สึกหนาวเยือกอย่างฉับพลัน เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ พึมพำว่า
“เสิ่นเหอ… สิ้นใจแล้ว…”
……
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็วางใจได้แล้ว”
จ้าวอู่เจียงพยักหน้าเบา ๆ
ชิงเอ๋อร์ใช้เวลาประมาณหนึ่งถ้วยชา ตรวจสอบร่างกายของเขาอย่างละเอียดว่ามีบาดแผลภายนอกหรือไม่ โดยเฉพาะการตรวจสอบบริเวณช่วงล่างของร่างกาย นางเอาใจใส่เป็นพิเศษ
ผู้ฝึกวิชา หากช่วงล่างมั่นคง จิตใจก็มั่นคง นั่นคือความมั่นคงที่แท้จริง
หลังจากชิงเอ๋อร์ตรวจเสร็จ นางเช็ดริมฝีปากเล็ก ๆ ที่ชื้นของนาง แล้วบอกเขาอย่างเขินอายว่าการตรวจเบื้องต้นไม่พบปัญหา จึงทำให้เขาหัวเราะและพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าก็วางใจได้แล้ว”
“ยังตรวจไม่เสร็จเลยนะ…” ชิงเอ๋อร์ตอบอย่างออดอ้อน
“บาดแผลภายนอกไม่มี แล้วบาดแผลภายในล่ะ?”
“แล้วจะตรวจบาดแผลภายในได้อย่างไร?” จ้าวอู่เจียงไม่เข้าใจจริง ๆ เขาเป็นหมอ รู้วิธีรักษาบาดแผลภายในตามหลักการ แต่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าชิงเอ๋อร์จะรักษาบาดแผลภายในได้อย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า