ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1342

บทที่ 1342 เต่าหดคอ

เว่ยชิงหลิงเก็บยันต์ก่อนยิ้มหวาน

“คิก ๆ ขอบคุณท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ของข้าเป็นคนที่ดีที่สุด มีวิชาสูงส่ง เวทมนตร์ไร้ขอบเขต หล่อเหลากว่าจ้าวอู่เจียงอีก”

จางซวีคุนแรกทีเดียวก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มก็แข็งค้าง ดิ่งลงต่ำ และพังทลายลง

วิชาสูงส่ง เวทมนตร์ไร้ขอบเขต เขาสามารถหน้าหนายอมรับได้

แต่หล่อเหลากว่าจ้าวอู่เจียง ต่อให้หน้าหนาแค่ไหนก็ยากที่จะรับได้

เขากระแอมเบา ๆ

“ตอนท่านอาจารย์ยังหนุ่ม ความหล่อเหลาก็ไม่แพ้จ้าวอู่เจียงจริง ๆ”

“แล้วทำไม…” เว่ยชิงหลิงแสดงความสงสัยอย่างมากบนใบหน้าอันน่ารัก นางอยากถามว่าถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมท่านอาจารย์ถึงไม่มีคู่ครองเล่า?

แต่นางเพิ่งจะเอ่ยปาก ท่านอาจารย์ก็โบกมือห้ามไม่ให้นางพูดต่อ

“ไปเร่งฝึกวิชาเถอะ” จางซวีคุนพูดอย่างจริงจัง ในใจคิดห้ามคำพูดนาง หากนางถามก็ตอบว่าตั้งใจฝึกวิชา ไม่สนใจเรื่องโลกีย์

“โอ้…” เว่ยชิงหลิงลากเสียงยาว ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น

นางยกมือขึ้นเรียก ดาบไม้ท้อที่แบกอยู่ก็ลอยมาอยู่ข้างกาย ค่อย ๆ ลดระดับลงมาเสมอข้อเท้าของนาง

“บินไปเลย!” นางเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ การควบคุมดาบบินไปนั้น เป็นสิ่งที่พี่ใหญ่เซียวกั๋วสอนนางในครั้งที่ไปสำนักศรัทธาสวรรค์

แต่ก่อนนางมักใช้วิชาย่นพื้นที่ที่อาจารย์สอน

แต่วิชาย่นพื้นที่จะไปสง่างามเท่าการควบคุมดาบบินได้อย่างไร?

นางกระโดดเบา ๆ เหยียบบนดาบไม้ท้อ ร่างกายโคลงเคลงไปมา แล้วบินออกไปนอกเรือน

มองร่างของศิษย์เว่ยชิงหลิงที่หายลับไป จางซวีคุนถึงได้ถอนหายใจยาว

“ละทิ้งแก่นแท้ไล่ตามสิ่งไร้สาระ…”

เขาหลังค่อมอยู่ข้างเตาหลอมยา ดวงตาหม่นมัว

บุญบารมีที่พี่ใหญ่หลินต้าววางแผนเพื่อความรุ่งเรืองของสำนักศรัทธาษฎรจะปรากฏสู่โลก

เพียงแต่ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่หลินต้าวคำนวณได้หรือไม่ว่าภัยพิบัติกำลังมาถึง หิมะอสูรจะตกลงมาจากฟ้า?

สำนักศรัทธาษฎรจะลุกขึ้นมาในยามคับขันเช่นนี้ เป็นเรื่องดีจริงหรือ?

เหตุใดไม่รอให้ทุกอย่างสงบราบคาบเสียก่อนเล่า?

แล้วเหตุใดจางเซียวกั๋วถึงกำหนดเวลาไว้ที่วันที่สิบสามเดือนสิบสอง?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน