ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1343

บทที่ 1343 ความสุขคืออะไร?

ความสุขคืออะไร?

ดูเหมือนไม่เคยมีคำนิยามที่แน่ชัด แต่ละคนก็มีความสุขที่แตกต่างกันไป

ตอนเด็ก จ้าวอู่เจียงไม่เคยคิดจะสอบเข้าบัณฑิตวิทยาลัย แต่เขาจำคำพังเพยหนึ่งได้

‘ความสุขก็คือแมวได้กินปลา สุนัขได้กินเนื้อ อุลตราแมนเอาชนะเหล่าปีศาจร้าย’

ตอนนี้หลี่ฉวนจวินรู้สึกมีความสุข

แม้เขาจะไม่ได้ล่องลอยไปครึ่งชีวิต แต่หากไม่ได้มาถึงโลกใบนี้ เขาก็คงจะตายอย่างโดดเดี่ยว

ครึ่งแรกของชีวิตเขา เกือบทั้งชีวิตของเขา ล้วนแต่ไล่ตามวิถีแห่งดาบ ไล่ตามการสังหารเทพ

หลังจากมาถึงโลกใบนี้ เขาจึงได้ท่องเที่ยวไปทั่วอย่างแท้จริง

จนกระทั่งได้พบกับซิ่วเหนียง หัวใจของเขาจึงได้สงบลงอย่างหาได้ยาก

การที่จ้าวอู่เจียงและสหายเก่าปลอดภัยดี ทำให้เขาสบายใจ

การมีอยู่ของซิ่วเหนียง ทำให้จิตใจเขาสงบและนิ่ง

แม้เขาจะรู้ตัวช้า แต่เขาก็รู้ว่า เขาอาจจะ… อาจเป็นไปได้ว่า เขาชอบหรือกระทั่งตกหลุมรักหญิงสาวในอ้อมกอดของเขาแล้ว

ไม่ว่าจะมีวรยุทธ์เพียงใด เขาก็ไม่อาจต้านทานความอ่อนหวานและการเย้ายวนของซิ่วเหนียงได้

เขาไม่เคยใช้วรยุทธ์ของตนเพื่อทำให้ตัวเอง ‘ไม่เสียหน้า’ เพราะกลัวจะทำร้ายอีกฝ่าย

ดังนั้นสัตว์ประหลาดตัวน้อยของเขาจึงพ่ายแพ้ต่อร่างอันเว้าโค้งของนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ซิ่วเหนียงผู้มีหน้าอกอวบอิ่ม สะโพกผาย และเอวคอดกิ่ว อ่อนโยนต่อเขา พัวพันกับเขา ทำให้เขายินดีจมดิ่งในห้วงรัก

“ครั้งนี้เจ้าจะไปเมื่อไร” ซิ่วเหนียงทาบร่างบนหลี่ฉวนจวิน ร่างขาวนวลของนางเสียดสีเย้ายวนเขาเป็นระยะ

นางเห็นว่าแววตาของหลี่ฉวนจวินดูเหม่อลอย คงจะมีเรื่องกังวลใจอยู่บ้าง

“ข้าไม่รู้…” หลี่ฉวนจวินลูบไล้ไหล่หอมของซิ่วเหนียง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน