ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1353

บทที่ 1353 ไม่อาจต้านทาน!

ในที่สุดหลินเสี่ยวเค่อก็ได้เห็นต้นเหตุที่ทำให้กู่ฉางสั่นสะท้าน

นี่คือบุรุษที่หล่อเหลาไร้ที่เปรียบ หว่างคิ้วมีรอยแนวตั้งสีม่วงแดง ดูเหมือนดวงตาที่กำลังจะเปิดออก

เขาสวมชุดคลุมสีดำ แม้จะดูธรรมดา แต่ราวกับปกคลุมความมืดอันไร้ขอบเขตไว้บนร่าง

ผมยาวสยาย ไม่ใช่สีดำสนิท แต่เป็นสีดำเทา แซมด้วยเส้นผมสีขาวเงินและม่วงเข้มเป็นริ้ว ๆ ดูเจ้าเล่ห์อย่างประหลาด ราวกับเดินออกมาจากภาพวาดม้วนหนึ่ง

ใช่แล้ว… ภาพวาดม้วนนั้น!

หลินเสี่ยวเค่อนึกขึ้นได้ทันที ในม้วนภาพของจิตรกรเอกที่ท่านย่าเทียนหลานหยิบออกมา เงาร่างนั้นมีบุคลิกเหมือนกับบุรุษตรงหน้าราวกับหล่อจากแม่พิมพ์เดียวกัน

จ้าวอู่เจียง!

แต่เดิมนางเพียงต้องการหลอกกู่ฉาง เพื่อหาโอกาสลงมือก่อน จึงได้พูดหลอกไปว่าจ้าวอู่เจียงมาแล้ว

นางไม่เคยคิดเลยว่าจ้าวอู่เจียงจะมาจริง ๆ

เหตุใดจ้าวอู่เจียงจึงมาปรากฏตัวที่นี่พอดี?

ใครกันที่ส่งข่าวออกไป?

กู่ฉางสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เขากำลังคิดว่าใครกันที่ส่งข่าวออกไป?

เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ความหวาดกลัวพลางค่อย ๆ ก่อตัวในใจเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ

ภายใต้หิมะในวันนี้ เผ่าจิ้งจอกชิงชิวจะสามารถติดต่อกับจ้าวอู่เจียงได้อย่างไร?

แม้แต่พญากิเลนยังไม่สามารถรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่นี่ จ้าวอู่เจียงรู้ได้อย่างไร?

สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยมากกว่านั้นคือ เขาเป็นผู้มีพลังขั้นเจ็ดภัยพิบัติ และยังมีวิชาลับของเผ่าหมาป่าสวรรค์ ทำไมเขาถึงต้องกลัวจ้าวอู่เจียงที่ดูเหมือนจะมีวรยุทธ์แค่ขั้นหกภัยพิบัติในตอนนี้?

เขากำลังกลัวอะไร?

บางทีเขาอาจกำลังกลัวชายผู้นี้ที่มาจากนรกกลับมา

บางทีเขาอาจกำลังกลัวเจ้าของที่แท้จริงของกระดูกจอมจักรพรรดิในร่างเขา

เขาขยับตัวแทบไม่ได้ จนกระทั่งจ้าวอู่เจียงยื่นมือที่ดูเป็นมิตรออกมา จับแขนซ้ายของเขาและบีบเบา ๆ

ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างของเขา เนื้อและเลือดที่แขนซ้ายของเขาแตกกระจาย เลือดไหลนอง ในขณะเดียวกันแขนซ้ายของเขาก็กลายเป็นของเหลวผลึกใสลอยอยู่บนฝ่ามือของจ้าวอู่เจียง

“อ๊ากกก!” กู่ฉางทนความเจ็บปวดไม่ไหว ในที่สุดก็หลุดพ้นจากพันธนาการ เซถอยหลังไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน