ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1352

บทที่ 1352 นานแล้วที่ไม่ได้พบหมาป่าเทพเจ้า

หลินเสี่ยวเค่อมีสีหน้าเย็นชา นางแอบยัดหยกรูปจิ้งจอกใส่มือของหลินหลาง

หลินหลางดวงตาสั่นไหว เต็มไปด้วยน้ำตา เม้มปากพลางส่ายหน้า

หลินเสี่ยวเค่อจับมือของหลินหลางแน่นอีกครั้ง นางไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาที่มุ่งมั่นบอกทุกอย่างแล้ว

“จ้าวอู่เจียง เจ้ามาแล้วหรือ?” จู่ ๆ หลินเสี่ยวเค่อก็มีแววตาดีใจ จ้องมองไปด้านหลังของกู่ฉาง พร้อมกันนั้นมือของนางก็ออกแรง ใช้วรยุทธ์ผลักหลินหลางอย่างแรงไปยังเส้นทางหลบหนี

กู่ฉางรู้สึกตึงเครียดทันที เขาเหลียวมองไปด้านหลัง พบว่ามีเพียงความมืดมิดเท่านั้น ไร้ซึ่งผู้คน

หลินเสี่ยวเค่อเปลี่ยนกลับเป็นร่างปีศาจ แสงจันทร์ส่องผ่านหิมะที่โปรยปราย เห็นเพียงจิ้งจอกขาวตัวหนึ่งกระโจนขึ้น พุ่งเข้าโจมตีกู่ฉาง

กู่ฉางเข้าใจผิดคิดว่าจ้าวอู่เจียงมาจริง ๆ ทำให้จิตใจเขาเผลอเปิดช่องโหว่ การโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวของหลินเสี่ยวเค่อครั้งนี้ พุ่งเข้าชนหน้าอกของเขาโดยตรง

เขาเซถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าหม่นหมองจ้องมองหลินเสี่ยวเค่อที่กลายเป็นจิ้งจอกขาวอย่างเอาเป็นเอาตาย

ร่างของหลินหลางหายไปในความมืดแล้ว และไม่รู้ว่านางไปทางไหน

หลินเสี่ยวเค่อไม่ได้หนีไป แต่เลือกที่จะหน่วงเวลากู่ฉางไว้ แม้ว่าความแตกต่างของวรยุทธ์ระหว่างนางกับกู่ฉางจะมีมาก แต่เพียงแค่หน่วงเวลาสักครู่ ก็เป็นการเพิ่มความหวังอีกนิด

“เจ้ากำลังหาทางตาย!” กู่ฉางใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาเปล่งประกายสีเขียวอมเทา เขาตวัดกรงเล็บออกไป ลมหิมะแตกกระจาย กรงเล็บฟาดลงบนร่างจิ้งจอกของหลินเสี่ยวเค่อ

พรวด!

หลินเสี่ยวเค่อพ่นเลือดสดออกมาทันที ร่างกระแทกเข้ากับต้นไม้โบราณในป่าอย่างแรงจนเสียงดังสนั่น จากนั้นก็ร่วงลงพื้น เลือดไหลออกมาไม่หยุด ย้อมพื้นดินเป็นสีแดงในพริบตา

“หากไม่ใช่เพราะเม่าปู้ถงไม่เหมือนต้องการให้ข้าไว้ชีวิตเจ้า ด้วยการเล่นตลกของเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าคงเอาชีวิตเจ้าไปนานแล้ว!” กู่ฉางเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งราวกับหินทรายขัดกับไม้เขียว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด

เขาไม่ได้มองไปที่หลินเสี่ยวเค่ออีก แต่กลับรับรู้ถึงกลิ่นอายที่หลงเหลือของหลินหลาง ก่อนจะเตรียมตามหาหลินหลาง

ทันใดนั้น สายตาเขาก็ชะงัก เห็นเพียงในความมืด ร่างของหลินหลางเดินออกมาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา แล้ววิ่งไปหาหลินเสี่ยวเค่อที่ล้มอยู่ในกองเลือด

ร่างจิ้งจอกขาวอันยาวเรียวของหลินเสี่ยวเค่อล้มอยู่ในกองเลือด มีความเศร้างดงามอย่างแปลกประหลาด นางที่กำลังจะสิ้นใจเมื่อเห็นน้องสาวร่วมเผ่าหลินหลางกลับมา ก็ระเบิดความสิ้นหวังและความเศร้าโศกอย่างไร้ขอบเขต ตะโกนด้วยความเจ็บปวดว่า

“ไปให้พ้น! ใครบอกให้เจ้ากลับมา!”

“ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าไปแล้วหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน